Podejście do Uhuru

Ostateczne wejście na szczyt Uhuru rozpoczyna się o północy, więc większość turystów zaczyna całkowicie zasypiać. Ponadto problemy z wysokości przeszkadzają prawie każdemu. W ogóle jest problem ze zdobyciem czegoś na śniadanie. Wielu turystów ostatecznie decyduje się zakończyć wspinaczkę w ciągu pierwszych kilku minut. Powodem wczesnego wstawania jest próba złapania wschodu słońca na szczycie góry. W rezultacie wspinasz się całą drogę w ciemności. Zdjęcia w tym artykule pochodzą z zejścia. Od początku będziesz miał kilometrowe przewyższenie przez rumowiskę, która staje się coraz bardziej stroma. To, co idziesz w górę, kończy się w ciągu kilku minut.

Pola gruzów są coraz bardziej pełne większych erupcji wulkanicznych. Podejście w nocy jest wzbogacone reflektorami dużych wypraw, gdzie wygląda na to, że po ścianie pełzały duże węże świetlne. W drodze powrotnej można zobaczyć całą drogę z chatą Kibo pośrodku wulkanicznego pustkowia. W końcu zbliżasz się do krawędzi krateru.

Wreszcie wspinasz się na skraj krateru – do Gilman´s Point. Znajdujesz się na wysokości 5681 m npm Do samego szczytu jest tylko około 200 m npm, ale dalej niż dwa kilometry. Temperatura spada do –10 stopni iw ogóle nie czujesz się jak na równiku. Z pierwotnie dużego lodowca pozostały tylko wygładzone zbocza, a tylko małe kawałki lodu sprawiają, że opuszczony krajobraz jest wyjątkowy.

Z Gilman´s Point prowadzi ścieżka wzdłuż krawędzi krateru między skałami wulkanicznymi. Droga w końcu prowadzi tylko powoli pod górę, ale na tej wysokości wciąż jest trudnym marszem. Na szczęście w nocy nie widać celu, który wydaje się dość daleko stąd w świetle.

Wciąż wspinasz się po płytkim kraterze i powoli zbliżasz się do widoku pozostałości lodowca. Tuż przed naprawdę ostatecznym podejściem dołączy do Was trasa Mweki i turyści znów przybędą.

Pozostałości górnego lodowca to najpiękniejsze części całej góry, bo inaczej krajobraz wokół ciebie nie jest zbyt ciekawy.

Końcowa ścieżka wspinaczki jest naprawdę wygodna, ale na tej wysokości każdy metr jest już znany. Po lewej stronie lodowiec, po prawej płytki krater, a pomiędzy nim gruz i małe skały

Wokół szczytu piekielna zima jest dość wietrzna, ale opłaca się zostać jak najdłużej i cieszyć się widokami po wschodzie słońca.

Po sześciu godzinach wspinaczki w końcu na szczycie Uhuru – najwyższego punktu Afryki.

Oczekiwanie na wschód słońca zimą jest dość okrutne. Po świcie powietrze w końcu zaczyna się nagrzewać. Droga powrotna jest znacznie szybsza, zwłaszcza jeśli nie boisz się zbiegać po rumowisku.