Beklimming naar Ortler (3905 m boven zeeniveau)

We zijn met zeven en we hebben twee psychologen in het team. Dit is niet de bedoeling, ze leven er gewoon van. Er zijn ook drie Ajtians en we hebben ook een topmanager en een Franse onderzoeker. Deze expeditie besloot Ortler te verslaan. Sommige van haar leden kenden elkaar niet eerder, het is eigenlijk een soort socialiserende output van een deel van de partij en voorbereiding op het overwinnen van de pieken van anderen en moeilijker. Het plan wordt gegeven. Het weer lijkt veelbelovend tot ideaal. Dus donderdag na het werk vertrekken we met twee auto's uit Praag, de gespreksonderwerpen zullen ons natuurlijk niet zomaar overkomen. We hebben een bed halverwege in Garmisch-Partenkirchen, niet 's nachts rijden, niet 's nachts parkeren, we hebben besloten het heel cultureel op te vatten.

De klim naar het huisje is heel eenvoudig, ongeveer 600 meter boven de zeespiegel, langs de weg die de heuvel op slingert, we diversifiëren het door te zwemmen in een meer net onder het huisje. We blijven en gaan oefenen om de boarding te zien, nog zo'n 200 hoogtemeters, zodat we daar 's ochtends niet in het donker verdwalen. Het diner in het huisje is een echte viergangen gulzigheid, we maken de rugzakken erna klaar en gaan rond een uur of tien liggen. Tot nu toe lijkt het een geslaagde reis voor gepensioneerden.

Ontspan en ontmoet de avond voor de klim. Het huisje biedt plaats aan 70 gasten, slaapt klassiek op stapelbedden in grote kamers. Als u een accommodatie met halfpension bestelt, krijgt u een uitgebreid diner (voorgerecht, salade, biefstuk en dessert) en een eenvoudig, praktisch ontbijt, dat kost u 50 euro. Het water in het huisje is niet drinkbaar.

We staan om half drie op, om vier uur staan we al voor het huisje met de koplampen aan, inpakken, ontbijten en honger lijden. Het is ongelooflijk warm, we hebben niet eens een jasje aan, na een tijdje zijn we zelfs in een T-shirt bezweet. We klimmen stevig naar het puin. We zijn al verdeeld, we zijn met z'n vijven, Karel en Pauline zijn achter ons gebleven, ze waren thuis van plan een langzamer tempo te maken. Het is niet aan te raden om in het puin te verdwalen, anders begin je naar beneden te gaan en stenen te gooien naar degenen onder je. We worden ingehaald door twee oude luipaarden zonder helm (we zullen ze tijdens de reis nog ongeveer drie keer met ze verwisselen). Boven het puin volgt een gletsjerveld, we komen daar twee groepen tegen, ze noemen zichzelf katten. We doen hetzelfde en gaan vastgebonden het ijs in. We hebben jassen aan, met toenemende hoogte begon het aardig te waaien. Na een tijdje begint de klim naar de rotsen en begint de eerste beklimming. We zijn één trio en één paar en gaan door met behulp van continue borging. Soms is het nodig om te slippen, borháky zijn slechts sporadisch, klimmen is vrij eenvoudig, vooral voor de meer ervaren, slechts één plaats komt overeen met IV.UIAA. Bij het klimmen is het echter noodzakelijk om rekening te houden met een bepaalde blootstelling en vallende stenen. Het is ook goed om op te letten waar je je aan houdt. Verrassend genoeg zien we voor de negende het bovenste kruis en om precies negen uur zijn we erbij. Gefeliciteerd en gek doen aan het kruis. Aan de andere kant komt er normaal een gids met twee cliënten, de dame is er helemaal klaar voor, maar ze lacht, we geven ze een camera of een gsm om ons te vereeuwigen en een van de psychologen begint vrolijk te juichen.

Ongeveer een halve hoogte onder de top, iets na zes uur 's ochtends, voordat hij het sneeuwveld betreedt, gluurt hij onder de heuvels en wolken vandaan …

We hebben nog ongeveer 300 hoogtemeters tot de top. We hebben een lift (4e) achter ons, het is een plek van amper een paar meter lang qua bescherming, er zit een borhák onderaan, een lus in het midden in het gewricht en een ketting bovenaan. Boven zal nog een sneeuwveld zijn met een helling van ongeveer 40°, waarvoor je de katten terug moet zetten en de ijsbijl moet verwijderen.

Om negen uur 's ochtends zijn we boven, wolken jagen ons achterna en we hebben het geluk een tijdje alleen op de top te zijn.

Op de normaal gaan we naar beneden, er zijn barsten als een varken (helaas kan je niet anders zeggen), over sommige zelfs geladen metalen ladders (het piept lekker bij die katten…). We gaan ze alle vijf aan één touw vastbinden en vragen ons af hoe lang het meegaat, allerlei sneeuwbruggen die door kieren lopen. Na ongeveer een uur komen we aan bij het Lombardi-bivak, vanwaar je moet abseilen, het is nog geen twintig meter en er zijn meer plekken om te abseilen. Zelfs de rest van de normale weg is niet helemaal gemakkelijk. Drie klimpassages en ook meerdere plaatsen met kettingen, waar men enkele tientallen, soms honderden meters kan vallen. Een ijsbijl viel op de drievoudige bergkam (helm in Allalinhorn, ijsbijl hier, ik zal waarschijnlijk iets achterlaten in elke berg …). Payer Hütte verschijnt voor ons, het is rond twee uur 's middags en er zijn nog steeds grappen dat we nog steeds afdalen naar Tabarettahütte met de beroemde ferrata van moeilijkheidsgraad E. De grappen en gesprekken bleven de hele middag terwijl we verbleven in Payer Hütte, die we hadden besteld om te slapen, geladen in de zon voor het huisje drinken we schuimend sap. De overige twee leden van de expeditie kwamen ook aan voor het avondeten, ze liepen lichte fysieke en mentale verwondingen op, maar ze praten. Er wordt gezegd dat ze Tsjechen hebben ontmoet die in dat bivak zouden overnachten. Geen wonder, het zou morgen behoorlijk walgelijk zijn en anders zal het waarschijnlijk niet mogelijk zijn om de klim te beheren.

Zelfs een normale route is een behoorlijk uitdagend alpinetoerisme. Er zijn een groot aantal grote scheuren. In het onderste rotsachtige deel op de Tabarreta-kam is het pad beveiligd met kettingen, ervoor – in een korter deel is het noodzakelijk om een rots van moeilijkheidsgraad II.-III.UIAA te beklimmen.

Op het niveau van het Lombardi-bivak is het goed om de katten te houden, gevolgd door abseilen, gevolgd door een korte bedrijfsovergang, wanneer brekende seracs over ons brullen. Dan leidt de weg naar de rotsen, naar de bergkam erboven.

Er valt weinig meer te leveren. Op zondag gingen we naar beneden en duwden naar Bohemen. Naast de opkomende zon zagen we 's ochtends voor het ontbijt drie figuren van de top terugkeren. Dankzij sociale netwerken werd bevestigd dat het bivakken waren. Omdat de storm uitbrak voordat ze naar beneden konden, hadden ze een goede tijd in de rotsen. Op dat moment was er nog een groep mensen die de Ortler noordmuur, moeilijkheidsgraad TD, of Tres difficile (= zeer moeilijk) beklommen. Maar dit is een heel ander nummer, een andere uitvoering, die echte bewondering verdient.