Podejście do Refugio de Altavista

Punktem wyjścia do wspinaczki na wulkan Pico de Teide jest parking (2350 m npm) przy 40-kilometrowej drodze kanadyjskiej, zaledwie 2,5 km od stacji kolejki linowej. Stamtąd powoli wspinaj się po jezdni. Po chwili będziesz miał widok, z którego możesz zobaczyć wszystko, co ważne podczas tej wycieczki: szczyt Teide – Pan de Azucar „Sugar Loaf”, górna stacja kolejki linowej, domek Refugio de Altavista, w którym możesz spać, jeśli nie wydaje Ci się, że dasz sobie radę z tą wycieczką w jeden dzień lub chciałeś być na szczycie Teide o wschodzie słońca i wreszcie na zaokrąglonych wzgórzach Montana Blanca (2750 m)

Krajobraz wokół ciebie to typowe wulkaniczne pustkowie o kolorach od białego do pomarańczowego. Po około dziesięciu minutach dojdziesz do skrzyżowania, trzymaj się lewej strony, bliżej wulkanu.

Jezdnia wznosi się na zakrętach, które często mogą zostać skrócone przez wydeptane ścieżki. Po ponad półgodzinnym wyjeździe z parkingu rozpościera się bardzo ładny widok na krajobraz, który nie byłby hańbą dla Marsa. Bezpośrednio pod tobą jest chodnik na stromym stoku z gruzów, prostopadłym do obrysu. Na pewno nie jest to dobre do wspinaczki, ale jeśli masz doświadczenie w takim terenie i wracasz tą samą drogą, idealną na zejście – za kilka minut zbiegniesz ze stoku – dobre buty oczywiście stan.

Parking ani punkt początkowy wycieczki nie jest widoczny, jest schowany za masywnym kopcem wulkanicznym. Na horyzoncie widać pozostałości dawnego stożka, które są znacznie starsze niż otaczający cię materiał wulkaniczny.

Wreszcie zbliżasz się do płytkiego siodła między Pico de Teide a Montana Blanca. Jest to bardzo interesujący obszar, w którym wiele gigantycznych kamieni nazywanych jest „toczącymi się”, które nazywane są „jajami” Huevos lub bombami „bombami”. Nad tobą jest również ogromny strumień lawy, który dosłownie zmniejszył o połowę „czerwone wzgórze”

Widok na północ nie jest tak dramatyczny, z dawnego gigantycznego krateru niewiele zostało. Jest tylko szczyt „Fortecy“ Risco de la Fortaleza (2159 m npm), w większości wciąż górujący nad pasatami.

Tutejsze jaja wulkaniczne są naprawdę ciekawe, a niektóre z nich wręcz monumentalne – największa atrakcja pierwszej części wspinaczki.

W siodle (2725 m npm) tj. po pokonaniu 375 metrów zejdziesz z jezdni prowadzącej na sam szczyt Montana Blanca. Jeśli masz gust i czas, możesz również wejść na ten szczyt. Ma tylko 600 metrów w jedną stronę i 25 metrów wysokości. Jednak nasza ścieżka pnie się stromo w górę wzdłuż potężnego strumienia lawy. Po chwili będziesz miał całą Montana Blanca w dłoni.

Po półgodzinnym bardziej stromym podejściu, wchodzisz na niewielki płaskowyż pełen gigantycznych skał wulkanicznych – wytchnienie Anglika, leżące prawie trzy tysiące metrów nad poziomem morza. Idealne miejsce na wydech i poczęstunek.

Ponad wytchnieniem Anglika idziesz do części, w której kwitnie nawet rzadka roślinność. Widok na region jest coraz szerszy i dopiero stąd pięknie widać, że kaldera jest tak naprawdę pozostałością po gigantycznym stożku.

Po niekończących się krętach w końcu dotrzesz do Refugio de Altavista (3260 m n.p.m.). Dla tych, którzy wybrali się na popołudniową wędrówkę lub chcą podzielić wspinaczkę, jest to ostatnia na dziś. Dla innych, którzy spędzają dzień poza domem, to po prostu miejsce na poczęstunek.