Artykuł Bica da Cana

Z małego parkingu przy drodze najpierw wspinamy się szeroką ścieżką na szczyt Bica da Cana. W naszym przypadku raczej z obowiązku, bo inaczej ładny widok tonie w chmurach. Nadaje jednak otaczającemu krajobrazowi nutkę tajemniczości.

Wracamy na parking. Tu zaczyna się trasa PR17. Na samym początku znajduje się znacznik szlaku i mapa. Na początku idziemy prawie płasko, ale wkrótce zaczynamy spadać.

Gdzieś po lewej stronie (od zachodu) słyszymy szum liści turbin wiatrowych z gęstej mgły. Najbliższa okolica jest coraz bardziej tajemnicza.

Po krótkim stromym zjeździe natrafiamy na ścieżkę krzyżową, którą wyruszamy w prawo poniżej szczytu Bica da Cana.

Od razu otaczają nas gęste krzewy i lasy. Mgła pogarsza wrażenia.

Trasa ukryta w bujnej roślinności jest cały czas dość prosta, bez zbytniego podjazdu, ale zdarzają się odcinki nieregularne błotniste i kamieniste. Po około 30 minutach przy skalnej ścianie, gdzie płynie woda, zawracamy.

Wracamy samochodem w kierunku siodła Encumeada. Zatrzymujemy się na parkingu w miejscowości Canto do muro. Jest stąd ładny widok na najwyższe szczyty Madery.

Na przystanku, który znajduje się około 1,5 km dalej w kierunku przełęczy Encumeada, patrzymy na kolejną lewadę.

Tuż poniżej siodła Encumead nad restauracją, ta lewada ciągnie się na wschód. Ale daleko po tym nie zajdziemy. Po około 15 minutach marszu dalsza praca jest zabroniona przed krótkim tunelem. Mimo to z tej krótkiej dostępnej części rozciągają się widoki na dolinę, kierującą się na południe w kierunku Atlantyku.