Artikel Tube Sillar trektocht

Deze reis volgt op een klassieke excursie naar de Palala-vallei. Het breidt het praktisch uit met een iets avontuurlijker deel. Ongeveer anderhalve kilometer lopen vanaf de kruising van de vallei kom je op de plaats waar de geërodeerde rotstorens eindigen en door de vallei loopt een „buis“ waarlangs je verder gaat. Als je niet deze hele tocht wilt maken, kun je als alternatief alleen de zijkam beklimmen met een prachtig uitzicht. Klim vanuit de vallei steil langs de pijp naar de bergkam. Dit is een uitzicht naar achteren waar je de vallei ziet waar je kwam en de uitzichtsrug aan de zijkant.

Nadat je de vallei hebt beklommen, heb je een geweldig uitzicht op het rotsstadje El Sillar. Heel in de verte zie je de monding van de Palala-vallei, die zich een weg baant door de rode bergkam. Direct achter hem ligt Tupiza, het centrum van dit sprookjesachtige gebied.

Direct onder u bevindt zich een prachtig rood kasteel, dat een apart onderzoek waard zou zijn.

Aan de andere kant van de vallei boven het grootste deel van het rotsstadje El Sillar, de weg die Tupiza verbindt met San Vicente-krullen (Butch Cassidy en Sundance Kid werden in dit dorp gedood), dwz. een alternatieve route naar de verbazingwekkende Boliviaanse zuidwestelijke Altiplano. Deze weg is uw bestemming en de terugweg naar Tupiza. Maar het is helemaal geen makkelijk doel, al lijkt dat op het eerste gezicht niet zo.

Het eigenlijke pad langs de pijp heeft een wisselend karakter, ook al loop je eigenlijk nog steeds over de helling. Je loopt een tijdje op een aangenaam breder pad vergelijkbaar met bijna de trottoirs in de Tatra. Dan is er gewoon een smal pad, bijna als een gemzen. Het ergste is het overwinnen van kleinere rivierbeddingen, als je wacht om op en neer te klimmen, bovendien is het soms wat luchtiger. Je vraagt je waarschijnlijk af waar de buis voor dient. Waarschijnlijk een waterleiding. Op verschillende plaatsen is het echter losgekoppeld, dus het dient waarschijnlijk niet het beoogde doel. Plots komt er verraad – de pijp leidt door de lucht door een 3 meter brede rivierbedding, die zeker 6 meter diep is. Het enige wat je hoeft te doen is naar boven klimmen en op zoek gaan naar een iets smallere plek om te springen. Toch is het niet zo'n goed gevoel om onder jezelf te kijken en daar echt diep in te gaan.

Het echte avontuur begint echter wat verder. Het pad leidt naar een twintig meter diepe kloof. De buis leidt elegant meer dan vijf meter door de lucht en er is geen teken van hoe je naar de kloof kunt gaan. Het enige dat overblijft is om de kloof te beklimmen. Vanuit het gezichtspunt is te zien dat de rivierbedding zich heeft gesplitst – de pijp verdwijnt in het linkerdeel en we lopen langs de rechter en gaan van de weg af. Daarnaast wordt het terrein erboven steeds onbegaanbaarder. Het enige dat overblijft is om op zijn minst een beetje geschikte plaats te vinden en af te dalen in de kloof en terug te keren naar de trompet.

Het pad door de smalle kloof is best interessant, maar het is praktisch niet mogelijk om er uit te „ontsnappen“ dankzij de steile wanden eromheen, dus je bent gewoon aan het bidden dat er geen onoverkomelijke rotsstap is. Bovendien, waar schaduw is, is het water bevroren en wordt het terrein sterk bedreigd door vallen.

De canyon lijkt op sommige plaatsen echt op een ijsbaan.

Ten slotte worden de wanden van de canyon minder steil, dus gaan we recht omhoog naar de bergkam met de felbegeerde weg. Na zo'n honderd meter stijgen, al meer dan vierduizend meter boven de zeespiegel, bereiken we eindelijk het open landschap van geleidelijke grasruggen. De weg is hemelsbreed maar zo'n 700 meter en ligt op dezelfde hoogte, maar er zijn nog drie andere valleien tussen ons in.

Gelukkig kunnen twee van de valleien worden omzeild, zodat u er maar één hoeft over te steken. Gelukkig is er geen gevaarlijker terrein. Je bent dus eindelijk bij de weg, maar terug naar Tupiza is het nog 18 kilometer rijden. Dus of je hebt bijna vier uur lopen voor de boeg, of als je geluk hebt, stop je iemand (de lokale bevolking stopt gelukkig).

Maar wacht even met het volgen. Mis het geweldige panoramische uitzicht over de hele rotsstad El Sillar en de Quebec Palalu niet.

Het omringende landschap is echt magisch, maar ook ruig en vrij verlaten

Eindelijk kom je bij de beroemde uitkijkpunten, waar een jeeptour is die van Tupiza naar de Altiplano gaat. Ze zijn er echter alleen in de ochtend. In de vroege avond heeft het een heel andere charme.