Nationaal Monument White Sands

Zo kon een sprookje over een van de meest fotogenieke woestijnen ter wereld – White Sands – beginnen. Het ligt echt verscholen tussen de bergen en is te vinden in de Verenigde Staten, met name in de staat New Mexico, 240 mijl ten zuiden van Albuquerque. De bergen die het omringen heten San Andres en Sacramento Mountains. Het enorme bassin tussen hen wordt het Tullarosa-bekken genoemd. Het ligt op een hoogte van ongeveer 1200 m boven de zeespiegel en het zuidelijke deel is bedekt met duinen van oogverblindend wit, glinsterend zand. De hoogte van de duinen is soms wel 15 meter en, zoals in elke woestijn, veranderen hun vorm en locatie voortdurend. Binnen, als de kers op de slagroomtaart, strekt zich het meer van Lucero uit. Dit gebied heet White Sands National Monument en heeft een oppervlakte van 712 km². Met dit gebied is White Sands een van de kleinere nationale parken in de Verenigde Staten. Om je een idee te geven: de Hoge Tatra hebben ongeveer hetzelfde gebied. Het is dus niet weer zo'n dwerg. Tweederde van het Tullarosa-bekken is niet toegankelijk voor het publiek. Het is een militair gebied dat dient als testgebied voor raketuitrusting. Dus soms gebeurt het dat de toegang tot het nationale park verboden is, omdat raketten en raketten van alle mogelijke afstanden vliegen. Maar alles is gemakkelijk te vinden op internet. De toegang in 2015 was $ 3, wat als een vreselijk verschil kwam toen we ons voorstelden dat we bijvoorbeeld $ 30 betaalden om het Empire State Building binnen te gaan.

We rijden met de auto over een wit lichtgevende weg, die ons door een klein deel van het hele nationale park voert. De eerste gedachte? We bereikten de Alpen met een sprong in tijd en ruimte! Werkelijk. Overal was het sneeuwwit, de weg strekte zich uit met een ploeg, langs de randen van de vangrail. De luchttemperatuur rond de +35 ͦC brengt ons echter terug naar de realiteit na het uitstappen. We zijn echt in de woestijn. En niet in een woestijn. Volgens wat ze schrijven is het de grootste gipswoestijn ter wereld. Het lokale gips is licht, glinsterend en zorgt in combinatie met de azuurblauwe lucht voor een onvergetelijk landschap. We doen onze schoenen uit en rennen als kleine kinderen op blote voeten naar een van de duinen, dan naar de andere, naar de derde en steeds meer. Het brandt een beetje, het zand is heet, het stroomt tussen je vingers. We rollen erin, gooien het in de wind, klikken ongelooflijk veel foto's. Ze werken allemaal geweldig. Deze plek is gewoon verdomd fotogeniek. En het gouden uur voor de schemering is nog niet aangebroken!

We rijden een stukje verder en het scenario herhaalt zich weer. We kijken naar een stel mensen die plastic bonen naar de schoonheid hebben gebracht en proberen de duinen van boven naar beneden af te dalen. Het is zwaar. Het zand glijdt immers niet zo veel weg. Hier noemen ze dat leuk „sleeën“. Soms komen we een kever tegen die zijn eigen pad bewandelt op gladde duinen. Witte muizen zien we niet, maar ze zeggen dat ze hier aantoonbaar zijn en dat je niet eens alcohol hoeft te drinken. Er leeft een speciale soort die een jute wordt genoemd. Als we hem wilden zien, moesten we overnachten. Dit zijn nachtdieren. Het is waarschijnlijker dat we 's ochtends alleen sporen van hun poten in het gipszand zouden vinden.

Trektochten zijn hier goed aangegeven. Aan het begin van elk staat een boek waarvoor je je moet aanmelden als je een trektocht wilt doen. In het belang van de veiligheid raad ik aan. Verdwalen tussen de duinen is heel eenvoudig.

De dag ging hier op de een of andere manier snel voorbij en de zon gaat langzaam onder. Het mooiste moment van de dag komt eraan. De vervloekte bruid toont al haar schoonheid. De schaduwen worden langer en de foto is een juweeltje. De laatste keer dat we het fijne zand door onze vingers lieten glippen, een paar laatste blikken op de gloeiende woestijn. De bruid gaat slapen. We zullen niet storen. Mooie dromen, mooi!