Boot oversteken Lake Attabad

Als je vanuit Karimabad naar Lake Attabad gaat of nog verder naar het noorden naar Gulmit of Passport gaat, is het beter om op te staan, omdat er sinds de aardverschuiving geen verkeer in deze richting is geweest. Minibussen vertrekken vanaf de hoofdweg in Alitbad, dus je moet de drie kilometer van Karimabad lopen of wachten op een gedeeld busje dat relatief vaak tussen deze steden pendelt. De minibussen rijden altijd als ze vol zijn, wat al snel meer dan een uur kan duren. Nadat de chauffeur heeft besloten dat de micro voldoende vol zit (4 personen op drie stoelen), kan hij eindelijk vertrekken. De weg kronkelt hoog, op verschillende plaatsen tot enkele honderden meters boven de rivier, en het uitzicht op de vallei is erg mooi. Plots verschijnt er een gigantische berg modder en rotsen, die op 4 januari 2010 afbrak en deze perfecte dam creëerde. Het kostte de rivier vijf maanden om over de top van deze natuurlijke dam te stromen. De lokale bevolking vloekt nogal tegen de regering dat ze er niets aan doet, maar het zou me niet verbazen dat het ooit als waterkrachtcentrale zal worden gebruikt. Zelfs de Chinezen zullen niet gratis en in een paar seconden een dam bouwen :-)

Aan de rand van de aardverschuiving schakelt hij over op jeeps en begint aan een nogal adrenaline-aangedreven rit. Vijftien passagiers staan in het lichaam en houden alles bij de hand. Sommigen zijn behoorlijk bang in hun ogen. De jeep slingert heen en weer en klimt over een steil pad van ongeveer 150 meter naar de top van de aardverschuiving. Vanaf hier zie je de prachtige blauwe kleur van het meer. Vanaf de top dalen de meeste mensen hun mijnen af naar de geïmproviseer­de haven.

De havenofficier schrijft paspoorten in het officiële boek en deelt eventueel reddingsvesten uit. De staat subsidieert waarschijnlijk dit hele vervoer, omdat de ritprijs niet wordt betaald. Langzaam wordt de bagage geladen en begint aan een reis.

Pas als je weggaat, kun je zien hoe echt aardverschuiving is. Het moet een ongelooflijke klap zijn geweest toen het hier viel.

Varen door het dramatische landschap van grillige rotsen en kleine overblijfselen van overstroomde oases is absoluut onwerkelijk.

Achter de wildernis van dorre rotsen rijzen de met sneeuw bedekte Karakoram-reuzen op.

De mooiste uitzichten vanaf de boot zijn op de naderende enorme oase van de stad Shishkat (zie de inleidende foto van het artikel). Zelfs een close-up van het dorp is helemaal niet slecht. Helaas is te zien hoeveel gedeeltelijk verzonken bomen langzaam sterven. Shishkat begint de meest noordelijke Pakistaanse regio van Gojal, of Opper-Hunza.

Gulmit, het toeristische centrum van Gojal, staat nu voor meer dan een derde onder water, dus de meeste toeristen stappen liever over op een andere boot en varen naar Hussaini, waar het meer eindigt, en gaan vanaf hier of vanuit Pasa wandelen naar de gletsjerglijbanen van Batura. paar kilometer verderop. Boven Gulmit rijst, nog door niemand beklommen, de prachtige Gulmit-toren (5.810 m boven zeeniveau). Tijdens het zeilen tussen Gulmit en Hussaini kun je ook een van de gletsjerglijbanen zien, die direct in het meer eindigt. In totaal duurt de cruise meer dan twee uur. Het is ideaal om oordopjes mee te nemen, want de motoren brullen tegen 106 en een paar uur na deze reis gonzen de oren van een persoon. Het is dus best grappig hoe de lokale bevolking probeert te mobiliseren en hun experimenten alleen eindigen met een duizend keer herhaalde halo of salam alejkum.