Beklimming naar de vulkaan Merapi

Indonesische vulkanen gaan meestal 's nachts af zodat je bij zonsopgang het mooist op de top bent. Dan is de kans het grootst dat de omgeving niet in wolken wordt gehuld. Uw fotodocumentatie begint dus op de top van de berg. De beklimming zelf begint in de wegpas tussen de vulkanen Merapi en Merbabu op een hoogte (1580 m boven zeeniveau), dat wil zeggen ongeveer 1400 hoogtemeters onder de top van de vulkaan. De beklimming begint rond één uur 's nachts en vanaf het begin loop je nog steeds langs de weg naar de volgende parkeerplaats op een hoogte van ongeveer 1.800 m boven de zeespiegel. Dit wordt gevolgd door een passage in het bos en dan tussen de struiken voordat je de vegetatie van een eenvoudige kegel bereikt. De enige diversificatie van deze nachttour zijn de lichten van de steden diep onder je. Daarna passeert hij een plek met gedenktekens voor de slachtoffers, wat zeker niet bijdraagt aan je rust, en het laatste en slechtste deel van de beklimming volgt na je eigen actieve kegel vol puin en grind. Dit is de laatste ongeveer 300 meter hoogte. Dampen staren om je heen en het is je duidelijk dat je op een vat buskruit kruipt. Dan sta je eindelijk op de rotsen boven de krater. Je bent in ongeveer 4,5 uur op de top en je kunt alleen in de onverwachte winter wachten op een zonsopgang die de omgeving zal verwarmen.

Het landschap begint eindelijk te worden verlicht door de zonnestralen en ver naar het westen de toppen van een aantal vulkanen – Sumbing (3.371 m), Sundoro (3.136 m) en Dieng (2.565 m)

De top van de vulkaan is best interessant – overal scherpe rotsen en gaswolken die uit scheuren ontsnappen. aangezien je weet dat een vulkaan relatief vaak ontploft, heb je hier geen ontspannen gevoel.

De top van de vulkaan en de omgeving zien er niet echt idyllisch uit. Maar dankzij de wolken en gaswolken ziet het er hier best interessant uit. U kunt uw tanden knarsen voordat de zon opkomt. De temperatuur ligt onder de 10 graden Celsius en weinig mensen nemen warme kleding mee naar Indonesië.

Dankzij de grillige richel boven de krater van de vulkaan is het niet echt duidelijk welke van de rotsen het hoogste is – bovendien verandert het bijna elk jaar.

De Merapi-krater mist alleen een „meer“ met hete lava, anders is het een perfecte toegang tot de hel – zwavel en zwarte rotsblokken. Daartoe ontsnapt er een alomtegenwoordige grijns van de muren.

De zon begint het landschap eindelijk te verwarmen en de omgeving lijkt bijna ergens in een goudmijn. Het is echter alleen zwavel en warm licht. Slaperigheid van de nachtelijke beklimming logt in, dus het is tijd om af te dalen en het pad te zien dat je 's nachts in het donker hebt genomen.

De eerste etappe is een onaangename afdaling, zo'n 200 meter boven de „actieve“ kegel in het puin en met de omringende dampen naar een relatief vlak plateau. Dit zijn de delen van de vulkaan die als eerste de lucht in zouden vliegen.

Nadat je vanaf de kegel naar beneden bent gerend en het „rechte“ bent overgestoken, kom je bij het uitkijkpunt vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de regio en terug naar de top van deze dodelijke vulkaan. De eerste tekenen van groen beginnen om je heen.

Recht tegenover u ligt de indrukwekkende vulkaan Merbabu (3145 m boven zeeniveau). Uiteraard oud, want het is al bedekt met groen en ruikt niet meer. Dit is het uitzicht dat je de hele afdaling in het zadel zal begeleiden.

Het afdalingspad langs de kam is aanvankelijk relatief breed. U kunt genieten van de wolken die zich onder u vormen.

Bij het afdalen kunt u niet alleen genieten van de dichtstbijzijnde vulkaan Merbabu.

Het pad daalt langs een bergkam met hier en daar rotsen. Terugkijkend is het prachtig om te zien hoe de top van de berg beduidend jonger is dan de rest van het massief.

Dit wordt gevolgd door een prachtige groene „vloer“ van gras, bloemen en struiken

Na nog eens honderden meters hoog te zijn gelopen, bereik je de bosvegetatiezone. Zoals bij alle soortgelijke nachtelijke beklimmingen, zult u zich afvragen welke hoogte u 's nachts daadwerkelijk hebt beklommen.

De bosbodem wordt in een oogwenk afgewisseld met velden. De vruchtbaarheid van vulkanische grond is bekend, dus de lokale bevolking vindt de dagelijkse „toeristische“ beklimmingen niet eens erg voor hun werk. Maar de werkplek is relatief gevaarlijk.

Eindelijk ben je levend en wel terug in de bewoonde wereld in het bergzadel waar deze wandeling begint. Alle delen van deze wandeling zijn vanaf hier prachtig te zien – een actieve, nog smeulende kegel, een rotsachtige passage langs de bergkam, een deel dat alleen begroeid is met gras en struiken, restanten van het bos en veel velden. Tot slot is er een smal asfaltweggetje naar de huizen van de dorpelingen.

Het lokale landschap van velden op de hellingen van de lokale vulkanen heeft er echt iets mee te maken.

Bij mooi weer, wanneer de vulkanen ook overdag niet volledig in de wolken zijn gehuld, kun je bijna de hele terugreis naar Yogyakarta genieten van de monumentaliteit van de vulkaan, die je een paar uur geleden hebt beklommen.