Wycieczka w góry nad jeziorem Sonkol

Panorama na północ od jeziora Sonkol tworzy płaski grzbiet z około dziesięcioma szczytami na wysokości od 3700 do 3900 metrów nad poziomem morza. Bardzo przejezdny i jednocześnie ładny widok to góra na samym zachodnim krańcu grani. Po około czterech kilometrach (50 minut) marszu brzegiem jeziora z obozu Bataj-Aral, w samotnej jurcie można skręcić bezpośrednio w tę górę.

Samotna jurta, w której skręcałeś od jeziora w kierunku góry, wygląda naprawdę mistycznie – prawie jak samotność w lesie, ale tutaj drzewo wyglądałoby.

Po 15 minutach spaceru jesteś już na skraju masywu. Zwierzęta wokół jeziora są po prostu zatłoczone i dodają mu uroku

Po chwili widać przez kwitnące łąki obóz jurty Bataj-Aral – punkt wyjścia tej wycieczki.

Rzeczywista wydajność nie jest bardzo wymagająca, można przejść praktycznie w dowolny sposób. Najlepiej jednak wspiąć się na grzbiet, na którym czasem porozrzucane są resztki ogrodów skalnych.

Wraz ze wzrostem wysokości uzyskuje się nieco inny widok na grzbiet niż z jeziora. Są to góry o dwóch obliczach – z jednej strony stopniowe trawiaste grzbiety, po których można wygodnie chodzić, az drugiej duże odcinki ostrych zwietrzałych skał, które są odpowiednie dla wspinaczy.

Po dwóch godzinach marszu od jeziora jesteś już prawie na szczycie góry. Dużą i jedyną niedogodnością może być tutaj bardzo silny wiatr, który tutaj prawie zawsze wieje

Widoczny z jeziora szczyt góry to właściwie tylko pre-szczyt z dużą skałą. Widok z niego szczególnie na jezioro jest bardzo ładny, ale chcąc zobaczyć północ lub dostać się na główny grzbiet tego mini-pasma, trzeba jechać dalej nawet ponad kilometr dalej.

Choć z daleka wydaje się, że główny grzbiet tego mini-pasma górskiego byłby idealny do wygodnego przejścia turystycznego, z bliska widać, że tak nie jest. W odróżnieniu od prowadzących do niego długich grzbietów jest stosunkowo ostry, pełen spękanych skał i stromych pól gruzu prowadzących na obie strony.

Sam szczyt góry przypomina raczej długi grzbiet na wysokości 3700 m npm z resztkami śniegu na początku lata.

Jednak najpiękniejsze miejsce znajduje się na głównym grzbiecie, skąd widać „drugą” stronę doliny. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć kirgiski grzbiet z prawie pięcioma tysiącami gór, 70 km w linii prostej. Jednak późnym popołudniem fotografowanie tych odległych gór to niewiele, ponieważ są one mocno oświetlone od tyłu.

Patrząc na północ można dostrzec kolejny „nieistotny” jeszcze mniejszy trawiasty grzbiet. Za nim już wznoszą się bardziej właściwe, ładnie poszarpane góry.

Wrócisz tą samą drogą przez prawie godzinę, zanim zaczniesz zejść do większej doliny z kilkoma pasterskimi jurtami. W takich bocznych dolinach nadal będzie można zobaczyć pierwotne życie nietknięte przez turystykę.

Wczesnym wieczorem na zboczach gór jest dość żywiołowo – ogromne stada wracają do domu z pastwiska. Jednak tylko od czasu do czasu zobaczysz z nimi człowieka, zwykle zwierzęta poruszają się tutaj tak, jak chcą.

Powrót bardzo przyjemny, bo trawiasta dolina z jurtami jest bardzo malownicza, szczególnie pod koniec dnia.

Patrząc na drugą stronę, dolina wygląda znacznie bardziej dramatycznie. W każdym razie, do obozu jurty jest około godziny marszu, więc możesz być trochę pod presją czasu, jeśli nie wybierzesz się na tę wycieczkę do popołudnia.

Przed powrotem do obozu możesz po drodze cieszyć się prawdziwym kirgiskim romansem.