Podejście na Izerę i Smědavská hora

Początek trasy można wybrać w Hejnicach lub w Białym Potocu. Jedź żółtą drogą z Hejnic lub zieloną drogą z Bílého potoku do skrzyżowania U Liščí chaty i jedź dalej po zielonej drodze. Szeroka, wygodna ścieżka prowadzi przez głębokie wycięcie pod kamiennymi frydlanckimi blankami wzdłuż Czarnego Potoku. Wokół piękny las bukowy, pełen głazów, skał i skał.

Od skrzyżowania Czarnego Potoku do wodospadu prowadzi krótki zakręt. Prawdopodobnie kiedyś prowadził do niego kamienny chodnik, ale obecnie jest bardzo zniszczony. Zdecydowanie warto nie przegapić zakrętu, zwłaszcza jeśli w potoku panuje wyższy przepływ (co tym razem nie miało miejsca).

Po powrocie na główną drogę jedziemy dalej aż do następnego krótkiego zakrętu. Zakręt jest bardzo krótki, ale też dość stromy. Na jego końcu czeka nas pierwszy widok – Hajní kostel.

Ze szczytu skały rozpościera się szeroki widok na okolicę. Z jednej strony Hejnice i Bílý potok są głęboko pod nami, z drugiej strony skalne wieże krenelażu frydlanckiego wciąż są stosunkowo wysoko nad nami.

Z punktu widokowego wrócimy na główną drogę, gdzie czeka nas kolejna wspinaczka. Początkowo w wygodnej podróży, ale wkrótce się skończy. Kolejny odcinek jest pełen dużych kamieni i nie nadaje się na popołudniowy spacer z wózkiem. Być może w najbliższych latach ten odcinek również zostanie zmodyfikowany, ale pewnie byłoby szkoda, droga straciłaby wtedy wiele ze swojego uroku i piękna.

Na skrzyżowaniu dróg Pod Frýdlantským cimbuřím skręcamy w lewo i po żółtym stromym zboczu wjeżdżamy na sam Frýdlantské cimbuří, prawdopodobnie jedno z najpiękniejszych miejsc w całych Górach Izerskich. Teren jest tu nieco bardziej dziki, grzbiet w tych miejscach tworzy szereg granitowych skał. Na jednym z nich zbudowano punkt widokowy, do którego zaprowadzi nas krótki objazd.

Widok z tego punktu widokowego jest jeszcze lepszy niż z kościoła Hajní, który znajduje się teraz około 200 metrów pod nami. Widzimy dziś skalisty grzbiet rozciągający się do innego celu, Kamieni Południa. Następnie Ořešník, Ptačí kupy, Holubník, Klínový vrch i oczywiście najwyższy szczyt Gór Izerskich – Smrk.

Po podziwianiu punktu widokowego jedziemy dalej żółtą drogą w kierunku Polední kameny. A po drodze możemy dalej cieszyć się odległymi widokami. Ścieżka wije się wzdłuż grzbietu między głazami i skałami i nadal lekko wznosi się, aż osiągniemy granicę 1000 m n.p.m., choć tylko nieznacznie, najwyższy punkt powinien przekroczyć tę granicę o 7 metrów. I oczywiście jest stąd też wspaniały widok. W tej chwili mamy za sobą niewiele ponad 4 km, ale jednocześnie około 600 metrów nad poziomem morza.

Po raz pierwszy zobaczymy Smědavską górę, aw oddali główny cel podróży – Izerę.

Przez chwilę idziemy dalej żółtą drogą, ale w miejscu, w którym żółta skręca w prawo (w siodle między Polední kameny a Smědavská hora) idziemy dalej prosto ścieżką, która prowadzi szeroką, prostą linią przez leśne przejście. . Prawie w najwyższym punkcie mała skalna tama zapina drogę. Ale to jeszcze nie jest szczyt. Prawdziwy szczyt znajduje się nieco dalej, wśród drzew, kilkadziesiąt metrów na prawo od drogi. I nawet tutaj jest mała skała, na którą można się wspiąć. Nie trzeba dodawać, że jest niesamowity widok nie tylko na Góry Izerskie, ale także na Ještěd czy Karkonosze.

Wracamy na ścieżkę i jedziemy w przybliżeniu na południowy wschód. Na pierwszym znaczącym skrzyżowaniu skręć w prawo, na południe. To znowu tylko przejście, ścieżka dla pieszych nie jest tutaj zbyt wyraźna. Ale nawet sama przerwa niezawodnie doprowadzi nas na ścieżkę Pavla, gdzie ponownie połączymy się z żółtą. To doprowadzi nas do skrzyżowania Polany Pawła, gdzie na czerwonym świetle skręcamy w prawo i docieramy do skrzyżowania Pod Jizerou. Stąd już tylko kilometr do szczytu Izery (1122 m npm).

Szczyt tworzy grupa skał, dzięki czemu jest łatwo rozpoznawalny nawet z dużej odległości. Na jednej ze skał znajduje się zagospodarowany punkt widokowy oferujący wspaniały widok, w tym zbiornik wodny Souš, otoczony prawie niekończącymi się lasami.

Do skrzyżowania Pod Jizerou wrócimy tą samą drogą. W niektórych miejscach są inne ładne widoki.

Na skrzyżowaniu skręć w lewo na czerwonym świetle. Następna sekcja będzie nieco nudniejsza i dłuższa. Trasa prowadzi szeroką drogą leśną, później drogą asfaltową, a następnie drogą panelową. Nieco rozrywki może przynieść stacja górska Knajpa (oferująca poczęstunek). Na skrzyżowaniu U Knejpy zjeżdżamy z czerwonej drogi i kierujemy się niebieską drogą w kierunku skrzyżowania Čihadla, gdzie zjeżdżamy z niebieskiej drogi i jedziemy dalej żółtą drogą. Tuż za skrzyżowaniem znajduje się krótki objazd do wieży widokowej, z której roztacza się widok na torfowisko pod Czarnogórą. W końcu na skrzyżowaniu Nad Černým potokem skręcamy w prawo wzdłuż zieleni, gdzie robi się ciekawie, i wkrótce dochodzimy do skrzyżowania Pod Frýdlantským cimbuřím, na którym byliśmy rano. Reszta drogi przebiega już tą samą trasą co poranne wejście.