Podejście na górę Quzudosu (2224 m n.p.m.)

Wejście na szczyty Süke i Quzudos nie jest trudne dla przeciętnego wyszkolonego turysty. Droga ostro wznosi się do siodła poniżej szczytu Süke, ale teren jest przejezdny bez żadnych problemów. Problem polega na tym (i dotyczy to całego Azerbejdżanu), że żadne trasy nie są oznakowane, a tym samym i ten wyjazd nie jest oznaczony. Orientacja tylko wzrokiem, mapy nie. Początek w wiosce Lahic znajduje się na jej północnym krańcu, skąd można chodzić z miejsca, w którym normalnie parkujesz i gdzie minibusy kursują (południowy, dolny koniec wioski) w ciągu 30 minut po lokalnych ulicach stale pod górę. Zakręt na końcu Lahiča może pokazać miejscowy przewodnik Dadaš, którego kwatera rodzinna znajduje się niedaleko zakrętu. Za wioską trasa prowadzi polną drogą, ale po chwili znika i wybór następnej drogi należy do Ciebie. Nie wspinaj się bezpośrednio na szczyt (jeśli go nie widzisz – chmury – więc nie warto chodzić, jeśli nie znasz trasy), ale trzymaj się rzeki, przejdź przez nieużywany sad jabłoniowy, który przeplata się z łąkami i mokradła, czasem zauważalne są szlaki owiec. Przy rzece naprzeciw wioski Ehen (leży na prawym brzegu, idziesz w lewo) znajduje się niezauważalny bród (w rzece jest jeszcze dużo wody na wiosnę), skąd szlak prowadzi w stronę przełęczy poniżej szczyt Süke (2089 m npm). Jest używany przez pasterzy i ich konie do podróży na letnie pastwiska. Staraj się w nie uderzyć i idź po nim stromo pod górę, trasa jest ukryta w zaroślach niskich drzew. Miń letnie pastwisko (uważaj na psy, jeśli są owce, mogą być niebezpieczne, jeśli nie ma pasterza u owiec i psów, omijaj psy z daleka) i idź ostro na przełęcz, skąd jest już tylko około 15 minut do góry. Szlak pasterski prowadzi dalej na drugą stronę grzbietu na południe do wiosek Sulut lub Mücü u podnóża Kaukazu. Z nagiego szczytu rozciąga się widok na wszystkie strony, widać też jedną z najwyższych w okolicy góry Babadag (3629 m npm). W drodze powrotnej tą samą trasą lub możesz udać się na wschód i ewentualnie wspiąć się na góry Xat i Quzudos o wysokości ponad 2200 m. Podczas wspinaczki na Quzudos droga z Lahice prowadzi tą samą trasą do letniej stacji pasterskiej, tuż pod siodłem poniżej Mount Süke. Podobnie jak inne drogi w Azerbejdżanie, to podejście nie jest oznakowane. Orientacja tylko wzrokiem, mapy nie. Miń letnie pastwisko (uważaj na psy) i skręć w lewo za nim i przejdź przez dolny szczyt Süke na lewo od przełęczy. Ponownie spróbuj złapać szlaki wydeptane przez owce na grzbiet, który początkowo schodzi z bocznego szczytu Süke do miejsca, skąd następnie udajesz się bezpośrednio na szczyt Quzudos. Podążasz ścieżkami od owiec lub trawiastym zboczem na szczyt, gdzie stoi dość wysoki kamienny mężczyzna. Możesz iść dalej grzbietem na wschód. Ze szczytu, który jest nagi, rozciąga się widok na wszystkie strony, widać też górę Babadag, jedną z najwyższych w okolicy (3629 m) oraz piękny wodospad Hacibala. W drodze powrotnej tą samą trasą lub możesz ostro zejść w kierunku rzeki Cefele szeroką ścieżką koni i owiec, która schodzi do rzeki kilkaset metrów nad miejscem, z którego zacząłbyś wspinać się w kierunku Süke, gdybyś wrócił tą samą trasa. Szlak ten kończy się w korycie rzeki, którym trzeba wracać w kierunku Lahic. Z brodu naprzeciw wioski Ehen zejdź do wioski Lahic tą samą ścieżką, którą wybrałeś rano.

Droga na przełęcz gwałtownie wznosi się od letniego obozu pasterzy.

Widok ze zbocza poniżej szczytu Süke na przełęcz i wschodni szczyt Süke na Quzudos.

Szlak konno-owiec prowadzi od przełęczy do rzeki Cefele.

Mężczyzna na szczycie Quzudos.

Ostatnia wspinaczka na szczyt Quzudos.