Podejście do Kala Patthar

Widok z Kala Patthar jest naprawdę lepszy o zachodzie słońca, więc jeśli pozwala na to siła i pogoda, idealnie jest po krótkim odpoczynku w Gorak Shep, równie łatwo wyruszyć tego samego dnia, w którym przybyłeś tutaj z Lobuche lub innego. jeszcze niższe miejsce. Najpierw musisz przejść przez wyschnięte jezioro, teraz w połowie ziemi. Przy odrobinie szczęścia można zobaczyć jeźdźców na koniach grających w polo. Konie prawdopodobnie ładnie rozciągają płuca w dyszy. Tuż za jeziorem droga się rozdziela. Możesz wejść najpierw na małą „prawą” Kala Patthar (5 545 m npm), zaznaczoną na mapie, a następnie krótką granią na wyższy szczyt (5 648 m npm) lub prosto na wyższy szczyt. Oczywiście idealnie jest przejść przez oba :-). Wraz ze wzrostem metrów wznoszenia, wzdłuż ścieżki w trawiastym zboczu, coraz bardziej otwiera się widok na kamieniste skrzyżowanie „autostrad” lodowców Khumbu i Changri. Głęboko w dole lśnią kolorowe dachy Gorak Shepu.

Nie można powstrzymać się od zatrzymywania się przez cały czas i nadal fotografować tę samą panoramę Nupts i wierzchołek Everestu, który jest coraz większy wraz ze wzrostem wysokości. To jest naprawdę piękne! Ze względu na ten wygląd warto było się tu drapać przez te kilka dni. Nawet poglądy innych partii wcale nie są złe. Piękny wierzchołek lodu jednego z małych szczytów na grzbiecie prowadzącym do Pumori i mały, bardzo odległy śnieżnobiały lodowiec pod nim, nasuwają pytania o to, jak musiał wyglądać, gdy lodowce były jeszcze w pełni sił.

Na ostatnich kilku metrach potrzebne są ręce, więc kijki trekkingowe są sporą przeszkodą. Jednak na pewno będą odpowiednie na zejście :-). Po około 75 minutach wspinaczki jesteśmy na szczycie Little Kala Patthar (5545 m npm). Oczywiście witają nas niezbędne flagi. Stąd jest ładny widok na grzbiet do Pumori.

Widok na wschód jest dokładnie taki sam, jak na najbardziej klasycznych pocztówkach w każdej księgarni w Katmandu. Ale zobaczenie tego na własne oczy jest znacznie lepsze niż na papierze.

Po krótkim odpoczynku prowadzi dalej przez mocno spękany grzbiet ze sporadycznymi lekkimi podjazdami do siodła poniżej Wielkiej Kala Patthar. Stąd wspina się po skałach wokół anten meteorologicznych. Coraz więcej jest pomieszanych flag, w które niebezpiecznie zaplątane są nogi. W dodatku na tej wysokości nie ma się całkowicie pewnego stopnia, więc bądź ostrożny! Szczyt (5648 m n.p.m.) to tylko malutki kamienny wierzchołek, który wygląda zarówno jak ząb smoka, jak i tylko dla jednej osoby. Wokół są tylko ogromne przepaście. Dalsza kontynuacja grzbietu w kierunku Pumori jest już trudna do pokonania i nie jest nawet wykorzystywana jako ścieżka wspinaczkowa na tę górę.

Wschodzące wieczorne chmury nawet często przesłaniają Dolną Kala Patthar. Dlatego zdecydowanie bardziej taktycznie jest czekanie na zachód słońca na jego starszym bracie. Mimo to większość turystów czekających tu na zachód słońca, w rosnącą zimę, obawia się, że chmury uniosą się jeszcze wyżej i zepsują oczekiwany teatr.

Czubek Ama Dablam wystaje ponad niższy grzbiet, a latarnia morska wznosi się ponad chmury wznoszące się na wysokość 5600 metrów nad poziomem morza.

Słońce powoli zachodzi i zdecydowana większość turystów już schodzi z powrotem do Gorak Shep. Nie wie, że tracą jedne z najpiękniejszych zachodów słońca w swoim życiu. Warto trochę zamrozić :-)

Wreszcie powstaje upragniony piękny teatr koloryzowania wskazówek miejscowych mistrzów. Kolor zmienia się stopniowo od złotego do pomarańczowego, a na końcu czerwonego.

W końcu zapalają się tylko szczyty najwyższych szczytów, które stopniowo gasną, jak spalone świece. Wreszcie jest – świeci tylko piramida Mount Everest. Nawet bez pomiarów potwierdza, że bez dyskusji jest najwyższą górą świata. Po kilku minutach spektakl definitywnie się kończy i nie pozostaje nic innego jak uciec 500 metrów do Gorak Shep na zasłużoną późną kolację w pogłębiającej się ciemności i zimie. Stok jest oświetlony reflektorami turystów, którzy czekali na zachód słońca na różnych wysokościach.