Beklimming naar Kala Patthar

Het uitzicht vanaf Kala Patthar is echt beter bij zonsondergang, dus als de kracht en het weer het toelaten is het ideaal om, na een korte rust in Gorak Shepu, net zo gemakkelijk te vertrekken op dezelfde dag dat je hier aankwam vanuit Lobuche of een andere nog lagere plaats. Eerst moet je een droog meer over, nu halfgrond. Met een beetje geluk zie je ruiters te paard polo spelen. De paarden strekken waarschijnlijk hun longen mooi uit in het mondstuk. Direct achter het meer splitst de weg zich. U kunt ofwel eerst naar de kleine „rechts“ Kala Patthar (5.545 m boven zeeniveau), aangegeven op de kaart, klimmen, gevolgd door een korte bergkam naar een hogere piek (5648 m boven zeeniveau) of direct naar de hogere piek. Natuurlijk is het ideaal om beide door te nemen :-). Met toenemende meters stijgen, langs het pad in de met gras begroeide helling, wordt het uitzicht op de stenige kruising van de „snelwegen“ van de Khumbu en Changri-gletsjers steeds meer geopend. De kleurrijke daken van Gorak Shepu schitteren diep beneden.

Je kunt het niet helpen om altijd te stoppen en nog steeds hetzelfde panorama van Nupts en de punt van de Everest te fotograferen, die met toenemende hoogte groter wordt. Het is echt prachtig! Vanwege deze look was het de moeite waard om die paar dagen te krabben. Zelfs de standpunten van andere partijen zijn helemaal niet slecht. De prachtige ijspunt van een van de kleine pieken op de bergkam die naar Pumori leidt en de kleine, zeer afgelegen sneeuwwitte gletsjer eronder doen vragen rijzen over hoe het eruit moet hebben gezien toen de gletsjers nog in volle kracht waren.

Handen zijn nodig voor de laatste meters, dus trekkingstokken zijn een behoorlijk obstakel. Ze zullen echter zeker geschikt zijn voor de afdaling :-). Na ongeveer 75 minuten klimmen zijn we op de top van Little Kala Patthar (5.545 m boven zeeniveau). Uiteraard worden we begroet door de nodige vlaggen. Vanaf hier is er een mooi uitzicht op de bergkam naar Pumori.

Het uitzicht naar het oosten is precies hetzelfde als de meest klassieke ansichtkaarten in een boekhandel in Kathmandu. Maar het met eigen ogen zien is veel beter dan op papier.

Na een korte rustpauze gaat het verder over een sterk gebarsten bergkam met af en toe een lichte klim naar het zadel onder de Grote Kala Patthar. Vanaf hier beklimt hij de rotsen rond de meteorologische antennes. Er is een toenemende verwarring van vlaggen, waarin de benen gevaarlijk verstrikt raken. Bovendien heb je op deze hoogte geen volledig zekere trede, dus wees voorzichtig! De piek (5.648 m boven de zeespiegel) is slechts een kleine stenen punt, die zowel op een drakentand lijkt als slechts voor één persoon. Er zijn alleen ondoorgrondelijke afgronden in de buurt. Het verdere vervolg van de kam richting Pumori is al moeilijk te beklimmen en wordt zelfs niet gebruikt als klimpad naar deze berg.

Opstijgende avondwolken verduisteren zelfs vaak de Lower Kala Patthar. Daarom is het zeker tactischer om te wachten op de zonsondergang op zijn hogere broer. Toch zijn de meeste toeristen die hier wachten op de zonsondergang, in de groeiende winter, bang dat de wolken nog hoger zullen stijgen en het verwachte theater zullen bederven.

De punt van Ama Dablam steekt uit over de lagere bergkam en terwijl de vuurtoren boven de wolken uitsteekt, rollen de wolken tot 5.600 meter boven de zeespiegel.

De zon gaat langzaam onder en de overgrote meerderheid van de toeristen daalt al af naar Gorak Shep. Hij weet niet dat ze enkele van de mooiste zonsondergangen in hun leven aan het verliezen zijn. Het is de moeite waard om een beetje in te vriezen :-)

Ten slotte volgt het felbegeerde prachtige theater van het kleuren van de toppen van lokale grootheden. De kleur verandert geleidelijk van goud naar oranje naar uiteindelijk rood.

Uiteindelijk worden alleen de toppen van de hoogste toppen verlicht, die geleidelijk uitgaan, als brandende kaarsen. Eindelijk is het hier – alleen de Mount Everest-piramide schijnt. Zelfs zonder metingen bevestigt het dat het zonder discussie de hoogste berg ter wereld is. Na een paar minuten is het optreden definitief voorbij, en het enige dat overblijft is om 500 meter terug te rennen naar Gorak Shep voor een welverdiend laat diner in de groeiende duisternis en winter. De helling wordt verlicht door de koplampen van toeristen die op verschillende hoogtes op de zonsondergang hebben gewacht.