Artikel Rondreizen in Noord-Sumatra

We plannen twee bestemmingen in het noorden van Sumatra, eerst een tweedaagse trektocht naar het regenwoud voor orang-oetans, daarna Lake Toba. De trektocht begint in het stadje Bukit Lawang, we hebben deze lang van tevoren geboekt via de lokale weg. Ze voorzag ons ook van een transfer vanaf het vliegveld in Medan, waar we vanuit Jakarta aankwamen. Het is ongeveer 90 km, maar de weg is in zo'n erbarmelijke staat dat je niet veel harder kunt rijden dan 30 km/u. We slapen in een plaatselijke onderwijsinstelling (gerund door zuster Adi, de eigenaar van de reiziger). De volgende ochtend vertrokken we het bos in.

Vanuit Bukit Lawang steken we de rivier over naar het bos, dat vanaf hier in zicht is.

Het regent het grootste deel van de weg, onze gidsen lachen en zeggen „Welkom in het regenwoud.“ Gelukkig is het warm, dus dat maakt niet zoveel uit. Tot nu toe zijn we een stapel kleinere apen en bomen met vreemde wortels tegengekomen. Verder iets dat een beetje op een pauw lijkt, maar zijn staart niet kan spreiden, zoals de Tsjechische. En bloedzuigers ook, ze zijn behoorlijk vervelend.

Eindelijk ontmoeten we de belangrijkste attractie van onze trektocht. Er leven verschillende orang-oetans in het gebied, waaronder een moeder met een welp. Het is te zien dat ze toeristen gewend zijn en graag pronken.

Adi's pad bouwde een luxe onderkomen op houten pylonen in het regenwoud, ongeveer 20 km van Bukit Lawang. We trekken droge kleren aan, hangen onze doorweekte kleren op en praten even met de gids (hij leert ons kaarttrucs en hij geeft ook toe dat hij afgestudeerd is aan het conservatorium, maar met muziek kun je hier niet leven). Dan vallen we in slaap als peuters.

In de ochtend pakken we in en kijken naar de apen, wiens wolken daar zijn en ze zijn behoorlijk onbeschoft. De gidsen verzamelden het afval in een plastic zak, die ze voorbereidden om mee te nemen (ze hadden op dit gebied al ecologisch leren denken). De apen zijn er echter tegen, ze wachten op een geschikt moment waarop er niemand in de buurt is, ze stelen de zak en rennen ermee naar de dichtstbijzijnde palmboom, waar ze hem geleidelijk aan in stukken hakken. Tot zover de ecologie: we beginnen aan de terugreis, die korter zou moeten zijn, want we gaan naar de rivier en zeilen daar op vlotten af naar Bukit Lawang. Het blijkt dat het vlot in het lokale concept verschillende opgeblazen autozielen zijn. Ieder van ons moet ons met zijn kont in een van hen steken en de gidsen leiden ons met een lange paal door de stroomversnellin­gen. De peuken, gedrenkt in water, maken ons behoorlijk koud. De rivier ontspringt op de helling van een tweeduizend berg en is echt behoorlijk koud. Gelukkig zijn we in minder dan een uur terug in Bukit Lawang en droogt onze kont op voordat we ons hostel bereiken.

De rest van de dag brengen we door rond ons hostel/trainin­gscentrum. Het is eigenlijk een aparte stad genaamd Gotong Royong, ongeveer twee kilometer van Bukit Lawang. Het is een beetje zoals onze tuinkolonies, mensen wonen hier gewoon de hele tijd. Soms is er een stal met een geit of iets dergelijks, maar verder slapen de meeste mensen hier waarschijnlijk en gaan elke dag ergens heen om te werken, al heb ik geen idee waar. In Bukit Lawang zijn veel hotels, restaurants en cafés voor toeristen, dus misschien daar. De huizen zijn hier heel eenvoudig, maar zien er niet arm uit. Natuurlijk helpt het de lokale bevolking enorm dat ze niet met verwarming te maken hebben. We bevinden ons immers op de evenaar.

De volgende ochtend brengt de chauffeur ons van de roadtrip naar Lake Toba. Adim en ik waren het erover eens dat de prijs inclusief een transfer naar de luchthaven in Medan was, we betaalden iets extra's en in plaats van naar Medan te gaan, regelden we een transfer naar Parapat bij de oversteek van het Tobameer. Onderweg maken we foto's bij de vulkaan Gunung Sinabung. Een week later circuleren er video's op internet hoe deze vulkaan uitbarstte en het gebied bedekte met tonnen as, die tot een hoogte van ongeveer 8 km opstegen. Dit is in Indonesië meerdere malen het geval geweest, daarvoor konden we pas uit Bali vliegen toen Gunung Agung op de avond van de dag van vertrek ontplofte en vluchten werden verstoord door slecht zicht. Evenzo schold Krakatoa een paar dagen nadat we haar bezochten uit. Je kunt waarschijnlijk over geluk praten, maar zoals later blijkt, vonden we het uiteindelijk niet zo leuk.

De laatste stop is al in het zicht van het Tobameer. Het is een prachtig natuurverschijnsel. Oorspronkelijk was er een vulkaan die allang was uitgebarsten en ingestort; er bleef een calla achter, die onder water stond. Het eiland Samosir kwam echter geleidelijk uit het water te voorschijn en vulde het grootste deel van het meer, waardoor er slechts een ring rond Samosir overbleef.

We hebben accommodatie geboekt in Tuk-tuk, waarschijnlijk de meest toeristische plek van het eiland. Er is een veerboot vanuit Parapat, waar de chauffeur ons heeft gelost. We zijn van plan om hier een paar dagen door te brengen en veel plaatsen te verkennen. Bijvoorbeeld de overblijfselen van de nederzettingen van de Batakcultuur, een etnische groep die hier in de eerste helft van de 20e eeuw nog ritueel kannibalisme beoefende. In de buurt van Tuktuk is een museum van deze cultuur, inclusief gebouwen met een originele dakvorm. Veel moderne huizen op het eiland hebben een dak van dezelfde vorm en verwijzen dus naar deze cultuur. Wie wil er nou niet in een huis wonen waar honderd jaar geleden kannibalen woonden.We zijn ook van plan om naar een van de meren op het eiland Samosir te gaan. Sommige hebben ook eilanden. Om bij een van hen te komen, zou ik een foto maken van het eiland dat op het meer ligt dat op het eiland ligt dat op het meer op het eiland ligt. De wiskundige zou hierin al recursie zoeken. Helaas wenst het lot ons niet. Onze zoon Martin begon hoge koorts te krijgen en is ziek. We hebben niet het volledige vertrouwen in de kwaliteit van de lokale gezondheidszorg, dus we verlaten Lake Toba snel, verhuizen naar Medan en vandaar zo snel mogelijk naar Singapore, waar we oorspronkelijk het einde van onze reis hadden gepland, alleen anders voorgesteld. Na een overeenkomst met de verzekeringsma­atschappij, die ons de keuze gaf uit verschillende Singaporese ziekenhuizen, gaan Martin en ik naar een van hen. Ze zullen wat testen op hem doen, hem stapels parallellen geven, en we komen morgen. Ze houden hem daar, hij heeft knokkelkoorts. Dit eindigde onze reis rond Sumatra enigszins berucht, maar misschien komen we ooit terug. Het is hier prachtig en tot nu toe zijn er, op een paar uitzonderingen na, niet zoveel toeristen die de indruk van authenticiteit bederven. Naast Lake Toba hebben we ook een alpine trektocht overwogen. De hoogste top van Sumatra Kerinci meet 3805 m, het is een tweedaagse trektocht, zeker het overwegen waard.