Wycieczka po dzikim wybrzeżu Madery

Nie jest wyjątkiem, że szczyty górskie pokryte są śniegiem w nocy, zwłaszcza w miesiącach zimowych. Pokonanie górskiego siodła Encumeada może być wtedy problematyczne dla samochodu z letnimi oponami. Na szczęście śnieg szybko znika z jezdni, więc możemy jechać dalej drogą ER110 na zachodnie brzegi wyspy.

Wzdłuż zachodniego wybrzeża ciągną się długie strome ściany, które trudno pokonać schodząc do wybrzeża Atlantyku.

Niezła pogoda, to tylko nieodpowiednie ubrania. Tak to wygląda w oceanie. Ulewny deszcz zbliża się do zachodniego krańca Madery.

Widok na tę osadę ze szczytu klifu jest naprawdę powietrzny. Można się do niego jednak dostać atrakcyjnym zejściem wąską ścieżką lub skorzystać z dużo wygodniejszej opcji zejścia i zjazdu kolejką linową.

Serpentyny prowadzą nas w dół do oceanu, do miasteczka Porto Moniz. Chociaż większość fal oceanu jest dość dzika, między klifami zbudowano basen, w którym można bezpiecznie oddawać się wodnej zabawie.

W Porto Moniz możemy spacerować wzdłuż wybrzeża i cieszyć się naturalnymi żywiołami.

Dziwne, bazaltowe kształty przybrzeżnych klifów są bardzo atrakcyjne i często tworzą rodzaj kotła, w którym woda „gotuje się” i ryczy gniewnie, napędzana przez spienione fale oceanu.

Całe północne wybrzeże wyspy pokryte jest szczytami górskimi. Ich szczyty często są ukryte w chmurach, które wtedy nie oszczędzają wilgoci. Sao Vicente jest ukryte pośrodku klifów wyspy po prawej stronie, patrząc z Porto Moniz.