Artykuł Skialp w Beskidach

Wszystko zasługa znalezienia śniegu i zaplanowania udanej wędrówki dla Libora Fojtíka – fotografa, którego spotkałem przypadkiem podczas jednej pracy. Wieść się rozniosła, więc najpierw z mężem przyjęliśmy jego zaproszenie do Harrachova, gdzie dołączyliśmy do wędrówki do polskiej granicy (a przy okazji), a potem skorzystaliśmy z oferty chaty w Beskidach o nazwie „Kuča”. ”, do którego jego stara rodzina stała się naszym celem na wiosenne wakacje. W międzyczasie rząd ogłosił kolejny stan wyjątkowy, więc byliśmy zmuszeni wracać w niedzielę – wakacji nie było, ale kiedy wyjeżdżaliśmy z Pragi w piątek wieczorem, nie zamierzaliśmy zmieniać nastroju.

Przyjechaliśmy do Kuča o dziewiątej wieczorem, to tylko cztery godziny drogi od Pragi, chata jest około pięćset metrów pieszo, samochód można zaparkować przed hotelem Martiňák po wcześniejszym umówieniu, jest dobrze też mieć pozwolenie na wjazd. Kuča to cudowne miejsce, to chata włóczęgów, a raczej chata, w której radość i natura ludzi umiejących spędzać czas i jedna wielka rodzina promieniują ze wszystkich stron. Jest kronika, na ścianach zdjęcia i różnego rodzaju nieruchomości, w tym kajak zawieszony nad sufitem w oficynie z kominkiem, jest księga operacyjna, w której należy się zarejestrować i podać cel spotkania. Woda płynie ze studni, a kuchnia jest zimna, ale nie przeszkadza to, bo nagrzewa się w piecu w dwóch głównych pomieszczeniach, które za chwilę są naprawdę nagrzane. W toalecie znajdziecie napis: „Kto się rano nie wstydzi, nie bawił się wczoraj” i oddaje istotę.

Szczyt Kněhyně jest obecnie niedostępny, ponieważ jest częścią rezerwatu, ale chłopcy przyjeżdżają tu raz w roku – mają szczególny powód – aby pozdrowić przyjaciół pod pomnikiem z krzyżem. Umarli w młodym wieku i trochę zaskoczyli wszystkich. Byli częścią imprezy wspinaczkowej Acorn. Jednym z nich był Ivoš, czyli Kuba, który rozbił się podczas wspinaczki na najwyższą górę Nowej Zelandii, Mount Cook. Powodem była zła pogoda i ograniczona widoczność. Jego przyjaciel Petr próbował go zejść na dół przez całą noc, tylko po to, by stwierdzić jego śmierć. Ten sam Peter padł ofiarą morderstwa podczas wędrówki po Pakistanie, gdzie był ze swoją dziewczyną Gabiną. Oboje zostali pobici kamieniami w nocy w namiocie, zapewne ze względu na sprzęt, rok urodzenia mają taki sam jak my. „Życzę odważnego szczęścia…” tylko do czasu, aż ci się uda. Pijemy w ich pamięci i na chwilę dajemy się ponieść myślom o wolności, podróżach i nieprzewidy­walnych zbiegach okoliczności.

Z Kněhyně schodzimy w dół do siodła, jest lekko w dół – kilkaset metrów wysokości, abyśmy mogli potem ponownie na nie nadepnąć do Diabelskiego Młyna. Tutaj spotykamy kilku turystów, poza tym na zewnątrz nie ma dziś wiele, jest deszczowo i mglisto. – Jak sprawić, by ten pies założył buty? – pyta para z innym border collie. Nie odpowiadamy na to pytanie po raz pierwszy, po prostu odchodzi, to nie do końca nasza wina, pewnie mu to nie przeszkadza, albo jest tak mądry, że wie, że bez nich podarłby swoje plecaki. Zjazd z Čerťáka przez las jest znany, miejscami jest skorupa, ale można jechać dalej, teren jest dość stromy – taka czarna trasa, to przyjemność, nawet jeśli jest mgła. Wracamy do Diabelskiego Młyna, a następnie idziemy cztery kilometry łagodnie w dół do Bařiny. Czeka nas przytulny domek, w którym po zalaniu w piecu szybko się nagrzewa. Naklejki z domowym likierem imbirowym, dobre samopoczucie i rozmowa do nocy.