Artykuł Park Narodowy Kouchibouguac

Park Narodowy Kouchibouguac to park położony w kanadyjskiej prowincji Nowy Brunszwik przy drodze nr 11 prowadzącej z Miramichi do Moncton, około 100 km na północ od tego ostatniego miasta. Został założony w 1969 roku i trzeba powiedzieć, że narodziny nie były łatwe ze względu na przymusowe wywłaszczenie ziemi od lokalnych mieszkańców Akadyjczyków (potomków francuskich imigrantów z XVII i XVIII wieku). Mieszkający tu mieszkańcy protestowali, a na skutek ich sprzeciwu zmieniły się zasady tworzenia nowych parków narodowych. Park ten obejmuje obszar 239 kilometrów kwadratowych z jednej strony poszczególne gatunki drzewostanów (sosnowy, cedrowy), z drugiej przybrzeżne kreacje przyrodnicze, takie jak oryginalne plaże, wydmy, zatoki związane z możliwością obserwacji różnorodnych gatunki ptaków (rybitwa, gwizdanie). Na morzu można również zobaczyć foki, delfiny i wieloryby, a pod względem flory park szczyci się asteriami z Zatoki św. Wawrzyńca. Dojazd z drogi nr 11 jest bardzo dobrze oznakowany, przy wejściu do parku znajduje się punkt poboru opłat, w którym zazwyczaj płaci się opłatę za wstęp do parku (ale nie w 2017 r., Kiedy Kanada obchodzi 150-lecie swojego istnienia i wszystkie parki narodowe) mają wstęp wolny). Punkt poboru opłat został zamknięty, jednak dla informacji karta (tzw. Discovery Pass, która jest ważna dla około 80 parków narodowych i ciekawych miejsc w Kanadzie) kosztuje około 70 CAD na rok, można ją również kupić dla młodzieży lub family, więcej na http: / /www.commandesparcs-parksorders.ca. Młodzież poniżej 17 roku życia nadal ma bezpłatny wstęp. Wstęp do parku oznacza również wjazd samochodem, gdyż udostępnienie parku w Ameryce Północnej do tego stopnia, że trzeba by było wszędzie chodzić od wejścia, byłoby samobójstwem biznesowym. Niedaleko punktu poboru opłat znajduje się centrum informacyjne, w którym można otrzymać mapę parku, broszury i inne atrakcje Nowego Brunszwiku oraz oczywiście pamiątki i proste przekąski. Jak w przypadku praktycznie każdego kanadyjskiego centrum informacyjnego, zapytają Cię, co planujesz zobaczyć, jak długo zamierzasz zostać, i doradzą, co jest najlepsze i najważniejsze, i czy nie zapomną zapytać, skąd jesteś? Wyposażeni w mapę i wskazówki dotyczące wyprawy wyruszyliśmy do pierwszego punktu, gdzie podobno jest najpiękniejsza na plaży Kellys. Drogi w parku są w doskonałym stanie, asfalt, dopuszczalna prędkość 50 km. Plaża i parking znajdują się około 14 km od wejścia do parku. Znajdziecie tu poczęstunek (ale to już po głównym sezonie, koniec września, więc jest nieczynny), niezbędne warunki do pikniku i wytchnienia na obfity obiad. Z parkingu ruszyliśmy chodnikiem na poddaszu z balustradą nad płyciznami na plażę. Trasa jest tu i ówdzie wyposażona w nisze z tablicami ścieżki dydaktycznej, często w kształcie książki. Plaża jest popularna nie tylko wśród turystów, ale także ze względu na względne oddalenie i spokój wśród naturystów. Dziś lekko pada, ale i tak można tu spotkać kilku entuzjastów, którzy rozłożą parawany, chroniąc ich przed wiatrem i ciesząc się resztą. Naprawdę panuje spokój, który tylko w regularnych odstępach czasu przerywa szelest fal i śpiew ptaków tu i ówdzie. Plaża Kellys ma kilka kilometrów długości, ale jej obrzeża są zamknięte ze względu na ochronę zwierząt. Wracamy tą samą drogą (całkowita długość to 1,2 km), ale żeby mieć więcej marszu, udamy się wzdłuż wybrzeża do Ryans. (2,0 km). Po drodze patrzymy na wolno kolorowe liście drzew, a także robimy tu i ówdzie zdjęcia z widokiem na przeciwległe wyspy barierowe. Droga prowadzi wzdłuż swego rodzaju półwyspu. Woda myjąca brzegi stopniowo zmienia się z morskiej w słodką, gdy dopływamy do ujścia rzeki Kouchibouguac (rzeka długich przypływów). Na przeciwległym brzegu widać przystań jachtową, a na samej rzece obserwujemy kajakarzy, którzy z wody cieszą się otaczającym nas pięknem. W Ryans jest pole namiotowe, na którym można naprawdę przetrwać stosunkowo długo, jest też sklep i pralnia. Wracamy do auta na szosie, żeby nie jechać tą samą trasą. Pionowo przemieszczamy się około 4 km dalej do La Source, skąd zaczyna się druga zalecana trasa zwana Bog (Swamp, bagno). Ścieżka na strych prowadzi nas najpierw przez las do wieży widokowej na skraju lasu. Stąd można przejść kilkaset metrów między bagnami na ostatni odpoczynek, wyposażając oprócz tablicy ścieżki dydaktycznej również dwa krzesła w kolorze czerwonym do okazjonalnego odpoczynku. Nie trzeba dodawać, że te leżaki są prawie wszędzie, są instalowane od 150 lat w Kanadzie i trzeba powiedzieć, że nawet wcześniej starannie zamknięte … no cóż, prawdopodobnie kolekcjonerów. Wracamy tą samą drogą powrotną, łączna długość to około 4 kilometry i jedziemy dalej, odpowiednio wracamy i za mostem nad zatoką skręcamy w nieutwardzoną drogę (jedną z nielicznych w parku) do plaży Callanders. Tutaj znowu jest to niezbędne miejsce na piknik, parkuje tu kilka kamperów, są też przykłady indiańskich tipi. Tutaj wybieramy najpierw 1,3-kilometrową trasę przez gaj cedrowy, który w jednym miejscu zbliża się do plaży i po powrocie cofamy się trochę, do mostu nad zatoką na szlaku Solnego Marszu, czyli słonych bagien. Ścieżka prowadzi ponownie do morza z widokiem na przeciwległe wydmy Kellys Beach. Muszę też wspomnieć, że po drodze mijaliśmy po drodze stosunkowo szeroką gamę grzybów jadalnych. Wracamy tą samą drogą i wracamy do centrum informacyjnego. Czekają na nas 2 krótkie szlaki, jeden o nazwie Beaver o długości 1,4 km, a drugi o nazwie Pine o długości 0,9 km, który przedstawia przykład lasu sosnowego. W tym parku narodowym jest znacznie więcej możliwości uprawiania turystyki pieszej, ale kończy nam się czas, jesteśmy tu już ponad 5 godzin i musimy wracać do Moncton. Chciałbym również wspomnieć, że w parku są również możliwości dla rowerów górskich, pośrodku parku znajduje się specjalna trasa jednokierunkowa. Park Narodowy Kouchibouguac jest bardzo dobrze dostępny dla turystów bez dużych przewyższeń, najciekawsze trasy można pokonać w jeden dzień, ale atrakcje krajoznawcze można rozwijać podczas kilkudniowego pobytu.

Po drugiej stronie ławic soli przeniesiemy się na spokojną plażę, odpowiednią zarówno do wypoczynku, jak i obserwacji wielu gatunków ptaków

Bagienny krajobraz przecina szlak zwany Bagnem

Po drodze przez most na szlak Solná Bažina

Poszczególne szlaki poprowadzą Cię przez różne ekosystemy. Nazywa się to na przykład Salt Marsh.