Wandeling door Gondogoro La pas

De hele klim van het Ali-kamp naar het Gondogoro-zadel leidt langs een dicht besneeuwde gletsjer, wat maar één ding betekent: opstaan rond middernacht en na een kleine energiesnack eropuit om het zadel te ontmoeten terwijl de sneeuw bevroren is. Toch vallen „zwaardere“ mensen op sommige plaatsen op hun knieën en wordt de beklimming erg vermoeiend, vooral op zo'n hoogte. Expedities van toeristen of klimmers worden geleid door een speciale gondogoro-gids, die „blind“ de weg naar de pas weet. Bovendien loopt de weg in het donker verschrikkelijk langzaam. Plots duikt er een steile muur op, waaraan vaste touwen zijn opgehangen – zonder hen zou klimmen onmogelijk zijn zonder klimuitrusting. De touwen zijn eindeloos en je moet altijd oppassen dat je geen fatale fout maakt. De helling is echt heel steil, het is ongeveer 50 graden. Wanneer het eindelijk begint te dagen, kan men rondkijken waar het heen gaat.

Na zonsopgang zijn er enorme ijsschotsen om ons heen te zien, die de beklimming het gevoel geven een echt hoge berg te beklimmen.

Geleidelijk aan beginnen ook Gasherbrumy en Broad Peak aan de horizon te zien. Helaas zijn er maar een paar plekken waar je veilig foto's kunt maken tijdens het klimmen.

Na drie uur van Ali-kamp en een lange steile klim, zal een plat en breed zadel verrassen, waarop een nog meer behoeftige tent staat, waar de beheerder van de pas woont, die voor de vaste touwen zorgt. Tot slot zijn K2, Broad peak en Gasherbrumy weer te zien, maar verrassend genoeg niet zo mooi als uit Concordia. De hoogte van deze pas wordt door elke bron anders vermeld – in het bereik van 5500–6000m nm, maar het feit volgens gps en google earth is 5 625m nm

De zon komt op boven de Gasherbrum-rug en verlicht langzaam de duizenden Karakoram-bergtoppen. Het is interessant dat deze weg van Askole naar Hush pas in 1986 werd ontdekt.

Een interessanter uitzicht in de ochtend aan de andere afdalingskant van het zadel met een geweldige piek op Laila Peak (6.096 m boven zeeniveau).

Een blik in de diepten van de Gondogoro-vallei – deze afdaling van honderden meters is verreweg het gevaarlijkste deel, niet alleen van deze etappe, maar van de hele tocht.

De afdaling is een zeer onaangename aangelegenheid – een eindeloze „trap“ van kleine stappen die in het bedrijf zijn uitgehouwen en vastgezet met een touw. Hier moet je je echt krampachtig vasthouden. Eén fout, gevolgd door een val van een halve kilometer in het dal. In deze passages zouden 2–3 mensen per jaar worden gedood. Naast uitglijden is er ook een risico op lawines, vooral in augustus, wanneer er de meeste ontdooide sneeuw is en zeer frequente stenen vallen. Zodra de dodelijke trap eindigt, gaat de reis verder met een ander „voedzaam“ gedeelte – een lange reis, eerst in de sneeuw en dan in de rotsen …