Wędruj przez przełęcz Gondogoro La

Cała wspinaczka z obozu Ali na siodło Gondogoro prowadzi po gęsto pokrytym śniegiem lodowcu, co oznacza jedno – wstanie około północy i po małej przekąsce energetycznej wyruszyć na spotkanie z siodłem, gdy śnieg jest zamarznięty. Mimo to „cięższe” osobniki miejscami padają na kolana i wspinanie się staje się bardzo męczące, zwłaszcza na takiej wysokości. Wyprawy turystów czy wspinaczy prowadzi specjalny przewodnik gondogoro, który „na ślepo” zna drogę na przełęcz. W dodatku droga strasznie wolno biegnie w ciemności. Nagle pojawia się stroma ściana, na której zawieszone są stałe liny – bez nich wspinaczka byłaby niemożliwa bez sprzętu do wspinaczki. Liny są nieskończone i zawsze należy uważać, aby nie popełnić śmiertelnego błędu. Stok jest naprawdę bardzo stromy, ma około 50 stopni. Kiedy wreszcie zacznie świtać, można się rozejrzeć, dokąd zmierza.

Po świcie wokół nas widać ogromne kry lodowe, które dają wrażenie wspinaczki na naprawdę wysoką górę.

Stopniowo na horyzoncie pojawiają się również Gasherbrumy i Broad peak. Niestety jest tylko kilka miejsc, w których można bezpiecznie robić zdjęcia podczas wspinaczki.

Po trzech godzinach od obozu Ali i długim stromym podjeździe zaskoczy płaskie i szerokie siodło, na którym znajduje się jeszcze bardziej potrzebujący namiot, w którym mieszka administrator przełęczy, który opiekuje się stałymi linami. Wreszcie K2, Broad peak i Gasherbrumy znów widać, ale o dziwo nie tak ładnie jak z Concordii. Wysokość tego przełęczy jest określana inaczej przez każde źródło – w zakresie 5500–6000m nm, ale fakt według GPS i Google Earth to 5625m nm

Słońce wschodzi nad grzbietem Gasherbruma i powoli oświetla tysiące szczytów gór Karakorum. Ciekawe, że ta droga z Askole do Hush została odkryta dopiero w 1986 roku.

Ciekawszy widok o poranku po drugiej stronie zejścia przełęczy z niesamowitym szczytem na Laila (6096 m n.p.m.).

Widok w głąb doliny Gondogoro – to kilkusetmetrowe zejście to zdecydowanie najniebezpiec­zniejsza część nie tylko tego etapu, ale całej wędrówki.

Zejście to bardzo nieprzyjemna sprawa – niekończąca się „klatka schodowa” małych stopni wyrzeźbionych w firmie, zabezpieczonych liną. Tutaj musisz trzymać się naprawdę konwulsyjnie. Jeden błąd, a potem pół kilometrowy upadek do doliny. W tych fragmentach mówi się, że rocznie ginie 2–3 osoby. Oprócz poślizgu istnieje również ryzyko lawin, szczególnie w sierpniu, kiedy występuje najczęściej rozmrożony śnieg i bardzo częste spadki kamieni. Gdy tylko śmiertelne schody się kończą, podróż kontynuuje się kolejnym „pożywnym” odcinkiem – długim trawersem, najpierw w śniegu, a potem w skałach …