Artikel Reis naar Tasmanië

Het klimaat van Tasmanië is vergelijkbaar met dat in Tsjechië, behalve dat de seizoenen in Tasmanië niet zulke grote verschillen vertonen. De winters zijn hier wat milder en de zomers wat kouder dan in Tsjechië. Het gebied lijkt ook erg op het onze, alleen iets kleiner en heeft twintig keer minder inwoners dan in Tsjechië (de totale bevolking van Tasmanië is 519.000 inwoners, waarvan 211.000 in de hoofdstad Hobart). De rest van Tasmanië bestaat uit nationale parken, bergen, meren, bossen, nationale parken, bergen, meren, bossen, natuur…

Onze expeditie begint op het eiland Maria Island, een beschermd nationaal park met een rijke geschiedenis. Vanuit het stadje Triabunna bent u met de boot in ongeveer een half uur op het eiland. In de eerste helft van de 19e eeuw deed dit eiland destijds dienst als gevangenis voor veroordeelden en tegenwoordig wordt het gevangenisgebouw gebruikt als hostel voor toeristen. In het begin was ik jaloers op de veroordeelden vanwege het prachtige landschap, maar zodra ik hoorde dat de kamer waar wij tweeën verbleven werd gedeeld door 66 gevangenen, was alle jaloezie verdwenen.

Er is geen vervoer op „Maruška“, behalve fietsen. Je kunt hier een fiets huren en op de fiets rond het eiland gaan of rondwandelen zoals wij.

Hier ontmoet je talloze schattige dikke en nog steeds grazende wombats (en nog meer laurierblaadjes :)), wallaby's (= kleinere kangoeroes), wilde ganzen en als je een beetje geluk hebt, zie je misschien zelfs een Tasmaanse duivel in de schemering.

De Tasmaanse duivel is het grootste levende roofzuchtige buideldier sinds het uitsterven van de wezel (of Tasmaanse tijger) in 1936. Hij woont momenteel alleen in Tasmanië, hoewel zijn skeletresten vrijwel overal in Australië te vinden zijn (hij stierf ongeveer 400 jaar voor de komst van de eerste Europese kolonisten op het Australische vasteland uit). Zelfs in Tasmanië wordt het met uitsterven bedreigd als gevolg van door de duivel overgedragen gezichtskanker (DFTD), die nog niet kan worden behandeld. In 2012 en 2013 werden 23 gezonde Tasmaanse duivels van het vasteland van Tasmanië gehaald en in isolatie geplaatst – op het eiland Maria, waar ze ideale omstandigheden hebben en waar ze geen gevaar lopen. En het goede nieuws is dat, volgens monitoring, hun populatie in een paar jaar is gegroeid tot de 200 Tasmaanse duivels van vandaag.

Op het eiland Maria mag u zeker de „beroemde“ Painted Cliffs – geschilderde kliffen, die u elke dag bij eb kunt bereiken, niet missen. Deze buitengewone patronen zijn ontstaan op zandsteen als gevolg van het insijpelen van grondwater, dat sporen van ijzeroxide achterliet.

Mount Maria (710m boven zeeniveau) is de hoogste berg van het eiland. Vanaf de top heb je een uniek uitzicht op het vasteland van het eiland

Op het eiland vind je veel historische onbewoonde gebouwen die ook het ontdekken waard zijn

Nadat we voorraden hadden gekocht in Hobart, gingen we naar het zuidwesten naar Mount Hartz National Park – een regenwoud waar je maar een handvol mensen zult ontmoeten.

De eerste hoge varens en het treurige weer lieten ons het landschap in een mistige mystieke vorm zien.

Het park biedt verschillende tochten, van korte, niet veeleisend tot hele dag bergwandelingen. Als je van plan bent hierheen te gaan, koop dan vooraf een toegangspas voor de nationale parken. Anders vind je bovenaan dat het niet mogelijk is om een paspoort te kopen in dit park en moet je het ofwel verlaten na een lange kronkelige weg of het risico lopen (zoals wij) dat niemand je die dag te pakken krijgt.

We zijn verhuisd naar het oudste en meest populaire Mount Field National Park. Deze plaats staat vooral bekend om zijn Russell Falls en Horsehoe Falls, die veel toeristen trekken. Een kalme rivier leidt je door een dicht bos naar de watervallen.

Bomen die fier naar de hemel torenen, oude reusachtige stammen die op de grond liggen, stronken en boomstammen, alles is bedekt met groen, alles is bedekt met mos en korstmossen. Als je altijd al stiekem Pandora wilde bezoeken – het land uit de film Avatar, ga dan naar Mt. Veld NP! De sfeer voor al dat moois wordt nog versterkt door varens in alle soorten en maten, van klein tot gigantisch.

Tasmanië is een van de plekken waar je unieke dieren kunt ontmoeten, zoals de vink. We proberen iemand te zien bij de meren op het Tarn Shelf Circuit. Ook al hebben we niet genoeg geduld of geluk en komen we de vink niet tegen

Deze trektocht is duidelijk TOP voor ons in heel Tasmanië. De vijf uur durende tocht voert je door de afwisselende natuur rond de kristalheldere meren en we openen nog steeds onze rugzakken en stoppen om de paar minuten omdat we „nog een – echt laatste – foto“ moeten maken.

Onze volgende stop is de stad Deloraine, waar onze vrienden wonen, die ons een paar dagen een dak boven hun hoofd zullen geven voor hun hut. Vanaf hier maakten we dagtochten in de omgeving, zoals Devonport. In deze stad is er een aanlegsteiger voor veerboten Spirit of Tasmania I., II. en III., die mensen naar Sydney en Melbourne naar het Australische continent vervoeren. Na heel wat vertrapte kilometers besluit de zool op mijn Mustang-hellingen om ontslag te nemen en rest alleen nog te gaan winkelen in Launceston. De stad inspireert ons niet al te veel (maar misschien is het omdat niemand van ons in de stad is) en na de nodige rotondes besluiten we de nabijgelegen wijngaard van Josef Chromý te bezoeken. Als de naam je Tsjechisch in de oren klinkt, dan heb je het niet mis. De oprichter van de wijngaard is Čech, die hier in 1950 emigreerde als een 20-jarige arme jongeman zonder enige kennis van het Engels. Tegenwoordig is hij een succesvolle ondernemer, wiens wijnmakerij in korte tijd 14 bekers en 170 medailles heeft gewonnen, waardoor hij een van de meest succesvolle nieuw opgerichte wijnmakerijen in de geschiedenis van Tasmanië is. De uniek geselecteerde en mousserende wijnen van wijnmakerij Josef Chromy Wines uit Tasmanië zijn ontstaan dankzij de rijke ervaring van Josef in de Tamar Valley en een unieke wijngaard met een oppervlakte van 60 hectare. Je kunt kiezen uit drie rijen. De basiswijnen heten Pepik, de prestigieuze Josef Chromy en veel van de beste druiven van geselecteerde jaargangen heten Žďár (evenals zijn geboorteplaats). In het transcript voor een betere Engelse uitspraak staat op het label „Hallo“. Dat is een woord dat zeker het succes van de zakenman Josef Chromý beschrijft.

We besluiten direct in het centrum van Tasmanië op de nieuwe bergen te stappen „Walls of Jerusalem“ – The Walls of Jerusalem. Dit park ligt op een plateau in centraal Tasmanië en wordt gekenmerkt door naaldbossen, alpenvegetatie en onvoorspelbaar, snel wisselend weer. Laat je niet ontmoedigen door het lange steile begin van de route (ongeveer het eerste uur lopen), de beloning is dan een prachtige wandeling midden tussen de majestueuze rotsen. Als je meer tijd hebt, vergeet dan niet een tent mee te nemen. Deze trektocht kan worden voltooid als een 3-daags circuit of je kunt kleinere dagtochten maken vanaf het centraal station. En als je één dag hebt, is een bezoek aan dit park nog steeds de moeite waard.

Hoe zou het zijn om Tasmanië te bezoeken zonder de beroemde Cradle Mountains, waarvan de Overland-trektocht een van de 10 TOP-trektochten ter wereld is. Wie heeft de Cradle Mountains niet gezien alsof (in Tasmanië) niet is geweest! Ik wed dat elke bezoeker van Tasmanië deze zin zal zeggen …

Enorm bezoekerscentrum, nog meer enorme parkeerplaatsen, begeleide shuttlebussen die je elk kwartier naar de belangrijkste haltes in de Cradle Mountains brengen, selfiepalen en duizenden toeristen. Dit is mijn eerste indruk van de Cradle Mountains. Als je echter aan de sfeer van „Wenceslasplein“ went, is het park werkelijk prachtig. De meeste toeristen bezoeken de hoofdattractie – Lake Dove, waaromheen er helemaal een houten pad is. Als je de drukte wilt vermijden, kun je op meer uitdagende routes gaan, zoals Hansons Peak, Little Horn, Smithies Peak of Cradle Mountain, waar veel mensen niet komen. In de Cradle Mountains kun je egels, posums, wallaby's (kleine kangoeroes), zeldzame vogelbekdieren of quun tegenkomen.

We gaan verder naar het noordwesten naar het Tarkine-gebied, dat al 40.000 jaar de thuisbasis is van de Tasmaanse Aboriginals en tot op de dag van vandaag een plaats van spirituele betekenis is. In dit gebied leeft een bedreigde soort van de oranjebuikneophema. Het is een van de twee soorten papegaaien die regelmatig migreren. In de zomer (in de omstandigheden van het zuidelijk halfrond) nestelt hij in Tasmanië, terwijl de winter naar de warmere kust van Zuid-Australië vliegt. De wilde populatie telt slechts enkele tientallen individuen, dus het geelbuikige neophema wordt door de IUCN geclassificeerd als een ernstig bedreigde soort. De huidige wilde populatie wordt geschat op minder dan 50 individuen. Staats- en vrijwilligersor­ganisaties werken intensief aan het redden ervan.

Tijdens een wandeling door het sprookjesbos „Balfour Track“, waar een smal pad naast de beek je door het regenwoud voert, door de wortels van bomen, mos en varens, komen we zelfs geen diertje tegen. En als ik me ooit had voorgesteld hoe een plek aan het einde van de wereld eruit zou moeten zien, dan zou het idee van Waratah, waar we verblijven, dit idee zeker vervullen. Het is misschien niet aan het einde van de wereld, maar het is zeker „aan het einde van de asfaltweg“, die niet meer leidt. Daarnaast zijn er aardige mensen en een geweldige rust.

Het Tarkine-gebied was ook het laatste gebied waar de reeds uitgestorven Tasmaanse tijger (wolf) voor het laatst werd gevonden. Deze soort werd uitgeroeid door boeren omdat hij hun schapen en wild aanviel, en daarom begonnen er beloningen te worden aangeboden voor het vangen ervan. Van Diemen's Land Company begon al in 1830 met het aanbieden van beloningen. Tussen 1888 en 1909 betaalde de Tasmaanse regering een beloning van £ 1 per volwassen hoofd en tien shilling per welp. Ze betaalde in totaal 2.184 beloningen, maar waarschijnlijk zijn er meer vacatures omgekomen. Deze inspanning van boeren en premiejagers wordt vaak beschouwd als de oorzaak van het uitsterven van dieren. Tegenwoordig kun je de Tasmaanse tijger in Hobart alleen zien als een vulling in het National Museum of Tasmania.

Onze tijd loopt langzaam ten einde en we gaan langzaam terug naar Hobart. Onderweg bezoeken we het pittoreske historische stadje Stanley. Als iemand aan het klimmen is, is deze stad ideaal voor hen, omdat je letterlijk „achter de kazerne“ een rots hebt. Als iemand aan het zwemmen is, is deze stad ook ideaal voor hen, omdat deze plek van links en rechts wordt omringd door de zee. Er zijn verschillende kerken en misschien zijn alle huizen en gebouwen in Stanley prachtig versierd. Kortom, hier vindt iedereen zijn ding. In de hoofdstraat kunt u lokale chocolade proeven in kleine familiewinkels, plaatsnemen in een van de vele cafés en de aangename en ontspannen sfeer van deze plek opsnuiven.

We bezoeken ook het Rocky Cape National Park, waar heilige Aboriginal-grotten en rotsschuilplaatsen zijn. Deze plaats heeft geholpen om veel van de levensstijl van de inheemse bevolking te onthullen, en de huidige Aboriginals voelen nog steeds een sterke culturele en spirituele band met de plaats en zijn betrokken bij het beheer van dit park.

We brengen onze laatste dag in Hobart door met mijn vriendin Hanka. Er woont een heel kleine maar nog vriendelijkere Tsjechische gemeenschap in Hobart, wat heel gewoon is. We eindigen de reis met een trip naar Mount Wellington, vanwaar we genieten van het uitzicht op de hoofdstad van Tasmanië en het National Museum bezoeken. We zullen aangenaam verrast zijn door de gratis toegang en we zullen interessante dingen leren over de lokale fauna en flora, de geschiedenis van het eiland en de Aboriginals in Tasmanië. Wist u bijvoorbeeld dat tot 1967, toen er een referendum werd gehouden in Australië, de Aboriginals werden opgenomen in de fauna en flora? Een andere erg leuke plek is het Salamancaplein en het controversiële Mona Museum is zeker een bezoek waard.