Durmitor - Zwart Meer

Op weg naar Albanië stopten we eerst in Durmitor, Montenegro. Durmitor is een kalkstenen bergketen in het noorden van Montenegro, de hoogste berg Bobotov kuk is 2523 meter. Het centrale deel van de bergen met diepe ravijnen van de rivieren Tara, Draga en Sušica is sinds 1952 uitgeroepen tot nationaal park. Een paar dagen lang werd het Ivan Do-kamp ons thuis. Het is een kleine gezellige camping direct onder de bergen, niet ver van Žabljak.

In de ochtend maken we een wandeling rond het Zwarte Meer. Het pad loopt aanvankelijk door het bos, ideaal voor een gezinsuitstapje met kinderen. In een oogwenk komen we bij een bergmeer. Er is een klein strandje aan de kust, het verleidt ons om een bad te nemen. Zoals gewoonlijk doen Gabča en ik onze schoenen uit en rennen het water in. Het water is heerlijk koud. Even verderop zie je hoe diep, groenblauwe kleur suggereert.

We spetteren, Tom maakt foto's en roept vrolijk in de kinderwagen. Maar hij wil niet nat worden. We gaan op blote voeten. Het zandpad gaat over in een stenig bos en we trekken schoenen aan. Steeds meer stenen en wortels verschijnen aan de overkant van de weg, nu leidt het door het bos en onder ons is een afgrond met een adembenemende groene diepte.

Pavlínka rijdt vrolijk. Proficiat aan onze off-road driewieler. Deze kinderwagen kan alles aan. De reis brengt ons echter nog een verrassing. Het verandert in een zeempad. Maar we gaan nog steeds. Iets verderop moet Tom de kinderwagen meerdere keren over enorme keien of over blootliggende boomwortels slepen. We willen niet terug. We hopen dat het steeds beter wordt.

Maar even verderop komen we iets tegen wat we helemaal niet hadden verwacht en waar onze kinderwagen niet tegen kan. Enorme stenen trappen, bovenaan zijn er zelfs stalen touwen voor bevestiging. We staan onder die verschrikking en kijken vol ongeloof vooruit. We komen een paar Franse toeristen te kort, die we een tijdje eerder hebben ingehaald. De sprakeloze man grijpt de kinderwagen en helpt Tom om Pavlínka naar boven te brengen. Ik pak een tas met een camera, een tas en Gabča en probeer ze niet te zien vechten met een kinderwagen op die stenen trap. Het diepgroene water onder ons ziet er niet meer mooi smaragd uit, maar eerder donker dreigend.

Het is eindelijk voorbij. De normale bosweg gaat verder. We komen op een kruispunt. Het is ons al duidelijk waarom deze weg niet overeenkomt met die op de kaart. Achter het Zwarte Meer is er nog een, het Kleine Meer. We liepen om hem heen. Een breed zandpad leidt tussen de twee meren en als we het zouden volgen, zouden we deze kinderwagen helemaal niet offroad hoeven te ervaren.