Beklimming naar de Ngauruhoe-vulkaan

De weg naar de vulkaan zal niet zijn wat je zou willen onthouden. Eigenlijk is het gewoon een verticaal pad in vulkanisch stoffig puin in de stijl van twee treden omhoog en omlaag. Aan de andere kant heeft dit terrein het voordeel van een afdaling. Degenen die niet bang zijn en het kunnen, kunnen dan de hele helling „af rennen“ en op het ritme van de vlucht naar beneden komen.

Tijdens deze onaangename klim zie je duidelijk de Tongariro Alpine Crossing-route diep onder je en de onduidelijke Tongariro-vulkaan aan de andere kant van de vulkanische vlakte. Het is echt waar dat het weer hier elk moment verandert. Hier kunnen in een oogwenk bewolking ontstaan en dan weer breken of in het ergste geval gaat het regenen of sneeuwen.

Na minder dan twee uur ben je eindelijk op de top van de vulkaan. De tocht eindigt hier echter niet, een tocht door de hele krater wacht op je, die samen meer dan een kilometer is. Het loont in ieder geval om naar het meest zuidelijke deel te lopen vanwaar je een geweldig uitzicht hebt op de hoogste vulkaan Ruapehu en Lake Tama

Ook hier kom je wel eens toeristen tegen, maar dat zijn er maar een fractie in vergelijking met degenen die langs de hoofdroute gaan. Zoals op elke vulkaan heb je een vreemd gevoel als je rond de krater loopt en het stinkt om je heen – wat als …

Zelfs de eigenlijke mars langs de rand van de krater heeft zijn charme. Er zijn veelkleurige rotsen om je heen. Na een tijdje kijkt ook de zijvulkaan Ruapehu uit.

Vanaf de zuidelijke top is het beste uitzichtpunt, de belangrijkste reden om de Ngauruhoe-vulkaan überhaupt te beklimmen. De machtige Ruapehu rijst op aan de horizon en onder je een desolaat landschap versterkt door de prachtige meren van Tama. Het wolkenspel is gewoon een leuke bonus.

Het eigenlijke pad langs de rand van de krater is behoorlijk geplaveid. Wees alleen voorzichtiger bij het omzeilen van vulkanische rotsen.

Dankzij de veelkleurige rotsen is de krater in zekere zin ook pittoresk en het pad eromheen is helemaal niet saai.

Na een half uur heb je, zelfs met de liefde, het topcircuit klaar. Voor de afdaling kun je nog eens genieten van het landschap van Mordor onder je en zie je duidelijk het pad dat vandaag nog op je wacht. De hoofdroute van de tocht over de vulkanische vlakte ziet er vanaf een hoogte bijna uit als een snelweg. Je kunt ook de beklimming naar de Rode Krater (het hoogste punt van de tocht zonder zijtrips) en de tweede zijtocht naar Mount Tongariro zien.

In de verte is het prachtige Blue Lake te zien.