Artykuł Wycieczka do Ngorongoro

Pierwszym przystankiem na drodze do parku Serengeti był widok na krater Ngorongoro. Krater (a dokładniej kaldera), który uformował tutaj wulkan 2 miliony lat temu, jest największą nienaruszoną kalderą wulkaniczną na świecie o głębokości 610 mi powierzchni 260 km i ma największe skupisko afrykańskich dzikie zwierzęta żyjące w doskonałej równowadze.

Park Narodowy Serengeti znany jest głównie z dużej migracji, podczas której przez cały rok maszerują miliony (tak, naprawdę miliony) zwierząt, głównie gnu (których jest prawie 2 miliony), setki tysięcy zebr i gazeli i wielu innych, w tym drapieżników i padlinożerców. W styczniu i lutym zwierzęta te przechodzą również przez część obszaru chronionego Ngorongoro, który sąsiaduje z parkiem Serengeti, w związku z czym można częściowo obserwować migrację również tutaj. Na zdjęciu fragment wielokilometrowego łańcucha gnu wędrującego w kierunku Parku Serengeti. Do tej pory był to tylko cienki pas, ale im bliżej do parku, tym szerszy był ten łańcuch. W końcu był tak szeroki, że sięgał poza horyzont, jak okiem sięgnąć.

Wewnątrz krateru trudno uwierzyć różnorodności wszelkiego rodzaju zwierząt – ale nie spotkasz w nim żyraf. Znajdują się one poza kraterem i są widoczne w dużej liczbie w pozostałej części obszaru chronionego Ngorongoro i na skraju krateru.

Dwa samce żyraf mierzą swoją siłę.

Wracając do miejsca, w którym znajdują się szczątki hominidów sprzed 3,75 miliona lat, które należą do najważniejszych stanowisk paleoantropolo­gicznych na świecie.

Obszar dwukrotnie wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Od 1979 r. Jako dziedzictwo naturalne, a od 2010 r. Także jako dziedzictwo kulturowe, ze względu na mieszkających tu Masajów.

Przejeżdżając przez obszar Ngorongoro w drodze powrotnej z Serengeti minęliśmy wiele osad Masajów. Wiele z nich jest również dostępnych dla turystów zainteresowanych kulturą i życiem lokalnych plemion.

Noc spędziliśmy w małym obozie „Simba A” na skraju krateru. Znajduje się na wysokości 2300m i wieczorem jest naprawdę zimno. Zwłaszcza, gdy pada i nie doceniasz tego ubraniem, tak jak ja. Na safari w Afryce musi być ciepło, prawda? :-) Nie, nie musi! Po obozie biegają bandy pawianów – są one jednak całkowicie nieszkodliwe i nie ma co się o nie martwić.

Wczesnym rankiem spakowaliśmy się i zeszliśmy do krateru, gdzie po raz pierwszy przywitały nas różne gatunki antylop, bawołów i antylop gnu.

Następnie trafiliśmy na grupę 4 lwów, które po prostu spędzały czas i odpoczywały – zapewne z pełnymi brzuchami, bo inne zwierzęta też nie bały się do nich podejść.

Kiedy nasz kierowca i przewodnik dostali sygnał przez radio, że inna grupa widziała gdzieś nosorożca, poszliśmy go zobaczyć, ale nie widzieliśmy żadnego, tylko gigantyczne stado bawołów, wśród których podobno był widziany. Szkoda – nosorożce to bardzo płochliwe zwierzęta i nie jest łatwo je zobaczyć, a jeśli tak, to z dużej odległości. Po chwili wyruszyliśmy w stronę zalesionej części krateru, gdzie próbowaliśmy odnaleźć część nosorożców. Nie udało się, ale trafiliśmy na rodzinę słoni z mnóstwem wesołych słoniątek.

Mięsożercy są bardzo ważną częścią równowagi w przyrodzie. Bez nich szczątki drapieżników i martwych zwierząt pozostałyby na słońcu, a choroby rozprzestrzeniły­by się.

Nad jeziorem odpoczywało całe stado sępów.

Innymi padlinożercami są hieny, ale szakale to często lwy. Szakale nie miały szans w starciu z dużo większą i silniejszą hieną, więc bez problemu kradła ich zdobycz.

Hieny to nie tylko padlinożercy, ale także bardzo udane drapieżniki. Hiena cętkowana jest największym gatunkiem hieny i według najnowszych badań jest nawet bardziej myśliwym niż padlinożercą (co nie ma miejsca w przypadku innych gatunków hien). Ze wszystkich bestii mają najsilniejszy chwyt szczękowy, który może zmiażdżyć nawet duże kości żyraf. Potrafią rozwijać taką samą prędkość jak lwy, ale w przeciwieństwie do lwów nie męczą się szybko i potrafią tropić zdobycz przez kilka kilometrów.

Krater zamieszkuje również wiele pięknych ptaków, takich jak żuraw królewski.

Nowonarodzona antylopa ledwo wstała, ale gdzie jest jego matka?

Wokół bagien i jezior przebywają piękne flamingi.

Oprócz lwów mieliśmy pecha z większymi kotami i nie widzieliśmy geparda ani geparda. Ale widzieliśmy kilka mniejszych serwali.

Zaraz po słoniach i nosorożcach hipopotamy są trzecim najcięższym zwierzęciem lądowym.

Jednocześnie jest jednym z najbardziej niebezpiecznych i przerażających zwierząt. Choć na pierwszy rzut oka wydają się bardzo niezdarni, potrafią atakować w bardzo wściekły i nieprzewidywalny sposób.

Największy ptak na świecie. Choć nie lata, to jest topowym biegaczem zdolnym do biegania z prędkością przekraczającą 70 km / h.

W końcu się udało i mieliśmy okazję obserwować nosorożce ze stosunkowo bliskiej odległości. Tego dnia widzieliśmy jeszcze 3, ale byli bardzo daleko.

W kraterze jest również wiele bawołów, niektóre stada liczą po kilkaset. Często też przebywają w towarzystwie zebr, gnu, antylop…

Świnia sawanna jest bardzo podobna do guźca.

Z wielu innych dużych ptaków można zobaczyć na przykład odrętwiałe i kopyta.

Poza kraterem zebry pasą się szczęśliwie wokół osad Masajów.

Albo osły, których Masajowie używają do transportu wszelkiego rodzaju rzeczy.