Wejście na wulkan Licancabur

Dzień wspinaczki do Licancabur zwykle zaczyna się budzikiem około drugiej nad ranem w hostelu nad laguną Blanca. Śniadanie jest zwykle podawane z bulionem maté de coca + kaktusem, aby ułatwić pokonywanie wysokości. Po nim jedzie około 11 kilometrów jeepem wokół lagun Blanca i Verde na ścieżce prowadzącej do przełęczy między Licancabur i Juriques. Jeep kończy swoją pielgrzymkę przed niewielką rozpadliną na wysokości 4628 m n.p.m., więc pozostało jeszcze około 1300 metrów wysokości, aby dotrzeć na szczyt. Około godziny 3:30 wspinaczka rozpoczyna się stosunkowo dobrze wydeptaną ścieżką bez technicznych przejść. Droga biegnie dobrze w ciemności i stopniowo zaczyna świtać z początkowymi widokami na okoliczne wulkany i laguny. Pobliski wulkan Sairecabur jest pierwszym zapalonym wulkanem, który jest „małym” szczytem górującym nad starożytną gigantyczną kalderą. Ten szczyt nie wydaje się być nawet o kilka metrów wyższy niż Licancabur.

W miarę upływu czasu i początku dnia otwiera się piękny widok na otaczający wulkaniczny świat.

Standardowy czas wspinaczki to około 5 godzin, co można zrobić bardzo dobrze. Ze szczytu już w świetle widać cały masyw Sairecaburu z drogą „przemytniczą“ łączącą Chile z Boliwią oraz drogą jeepową prowadzącą z Chile na kalderę wulkanu i dalej w siodło pod samym szczytem do wysokość 5750 m n.p.m. – więc ewentualne wejście nie musiało być zbyt trudne :-)

Laguna Verde nabiera swojego klasycznego koloru wraz ze wschodzącym słońcem. Ze szczytu widać daleko na horyzoncie i najwyższą górę w całej okolicy – wulkan Uturuncu. Dość ciekawe są widoki chmur kurzu unoszących się z jeepów, które tak wcześnie rano wyruszyły z Laguna Verde w krajobraz Salvator Dali.

Jezioro w kraterze Licancabur (5916 m npm) jest uważane za jedno z najwyższych na świecie i rzadko jest widziane niezamarznięte.

Obok znajduje się kolejny ciekawy wulkan ze „wystrzelonym” szczytem – wulkan Juriques (5704 m npm). Gdyby nie eksplozja, prawdopodobnie byłaby dużo wyższa niż Licancabur. Tak jest w swoim charakterystycznym cieniu.

Zejście przez rynnę gruzową jest bardzo szybkie. Turyście „biec” z powrotem do jeepa zajmuje tylko około godziny. Ale mimo to należy tu zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza zimą w Ameryce Południowej, kiedy występują pola śnieżne i lodowi ludzie. Ponieważ już tutaj doszło do śmiertelnych obrażeń.