Turystyka w masywie Ebrat II.

Z przełęczy między wioskami Ira i Nava, przyjemna ścieżka prowadzi do źródła wody otoczonego zupełnie inną roślinnością niż gdziekolwiek indziej. Tutaj możesz dodać wodę, jeśli potrzebujesz.

Utwardzona ścieżka kończy się u źródła, ale teren jest wygodnie przepuszczalny dalej wzdłuż ścieżek „kozich”. Jedź dalej przez około 500 metrów, mniej więcej przez trawers, zanim dotrzesz do takiej płytkiej rynny, którą można wygodnie wspiąć się na główny grzbiet.

Choć na pierwszy rzut oka tak się nie wydaje, podejście przez nieckę jest dość długie. Po trzystu metrach wysokości dotrzesz do trawiastej działki nadającej się na przerwę i krótki odpoczynek. Samo siodło znajduje się kolejne sto metrów nad tobą. Podczas ostatniego wejścia na grzbiet ponownie otworzy się widok na Dámavand i okoliczne oazy.

Po około półtorej godzinie wynurzania się ze źródła wody w końcu staniesz w siodle na wysokości ok.

Najlepsza część tej wędrówki zaczyna się od siodła – marszu po grani. Za chwilę widać wioskę Lasem (2585 m npm) skuloną pod grzbietem Doberar. Dolina za nim wygląda całkiem zielono i malowniczo z góry i jest idealnym miejscem na kolejny możliwy spacer.

Sam grzbiet jest stosunkowo płaski i można po nim wygodnie chodzić. Większość grzbietów na nim znajduje się na wysokości od 3150 do 3200 metrów nad poziomem morza. Ze szczytów rozpościera się niesamowity widok na praktycznie całą wschodnią część Gór Elborz. Stąd widać jednocześnie obie oazy – bardziej odległą i mniejszą Irę, w której zacząłeś kilka godzin temu, oraz większą Nava. Widać też między nimi niskie siodło, co prowadzi do krótszej wersji tej wycieczki.

Przez całą drogę zachwyci Cię niesamowity widok na dolinę z oazą Nava. Z drugiej strony będzie dla ciebie jasne, że przed nami jeszcze długa droga, a słońce coraz bardziej płonie.

Podróż granią jest przyjemna, ale stosunkowo długa. Ponad 3,5 kilometra czeka na Ciebie, zanim dotrzesz do siodła pod własną górą Ebrat.

Zbocza opadające na południową stronę grzbietu są znacznie bardziej wykonalne niż na północ, ale mimo to pokonanie 600 metrów zajęłoby Ci sporo czasu.

Jedynym problemem technicznym na tej trasie jest zejście na duże siodło poniżej Ebratu, gdzie płaski grzbiet nabierze stromości i trzeba ostrożnie zejść prawie 100 metrów między skałami. Z tego siodła zejdziemy i zejdziemy doliną do wioski Nava. Ci, którzy wciąż mają siłę, by ją oddać, mogą alternatywnie wejść na sam szczyt Ebratu. Jednak liczyć na dodatkowe 700 metrów wysokości i około 3 godziny. Jednak perspektywa niewiele się różni.

Zejście z siodła do doliny to najmniej przyjemna część całej wycieczki. Stok jest bardzo stromy i śliski. Jeśli tu jest mokro, to prawie życie. Poza tym nie ma dobrej podróży. Ten odcinek jest prawie godzinę, zanim dotrzesz do pasterzy już „na dnie” doliny. Jest też drugie źródło czystej wody. Jedyną atrakcją podczas zejścia jest stanowisko skamieniałości.

Wydaje się, że dla pasterzy jest więcej możliwości zejścia do doliny. Idealny wydaje się ten prowadzący po konturze wokół nawadniania. Patrząc wstecz, można podziwiać koniec doliny z masywnym klifem.

Najprawdopodobniej będziesz musiał najbardziej improwizować ostatnią część zejścia do wioski z całej tej trasy i przedrzeć się przez pola. Poniżej wioski przy drodze znajduje się fabryka, w której pakuje się wodę Damavand. Jest też kran, w którym możesz uzupełnić wodę, której na pewno będziesz tęsknić po całodniowej wędrówce.