Podejście na Smrk i Klínový vrch

Trasa zaczyna się i kończy na skrzyżowaniu dróg Bílý potok, przy moście na rzece Smědá, która oddziela Hejnice i sąsiednią osadę Bílý Potok. Po żółtym szlaku przejdziemy prawie przez cały potok Bílý, aż w końcu zanurkujemy w lesie na Bartlova bouda. Wygodna, ale dość stromo wznosząca się ścieżka prowadzi wokół potoku Hájený, którego koryto pełne jest dużych głazów. Po zboczeniu drogi z potoku jej nawierzchnia radykalnie się pogarsza i może wspiąć się jeszcze bardziej stromo do pierwszego przystanku Paličník.

Paličník (944 m npm) tworzy system kilku skał, a na najbardziej masywnej znajduje się punkt widokowy wyposażony w metalową poręcz. Rozciąga się piękny widok na doliny Hejnic i Bílý Potok, a także na północne stoki Gór Izerskich, blanki frýdlanckie, górę Smědavská i dzisiejszy główny cel podróży – Smrk.

Z Paličníka jedziemy dalej do skrzyżowania Pod Klínovým vrchem, gdzie kończy się żółty znak. Połączymy się z niebieskim, ale po około 100 metrach znowu z niego wyjdziemy i niebawem nieoznakowany sposób dotrzemy na szczyt Klínového vrchu (972 m npm). Niedaleko szczytu wznosi się Pytlácká skála, na którą dość łatwo się wspinać iz której otwierają się przed nami inne wspaniałe widoki.

Kolejnym wzgórzem, na szczycie którego znajduje się charakterystyczna skała, jest Zelený kámen (933 m npm). O dziwo, nie ma też do niego wytyczonej ścieżki. Z Klínového vrchu schodzimy do skrzyżowania Předěl, na którym spotyka się kilka oznakowanych ścieżek. Wybierzemy czerwony prowadzący na wschód (jeśli chcesz skrócić wędrówkę, możesz iść prosto w przeciwnym kierunku do Smrku). Zjeżdżamy z niej ponownie na pierwszym skrzyżowaniu i wjeżdżamy asfaltową Świerkową Drogą do przełęczy między Zelený kamen a Plochový vrch. Tutaj skręcamy w lewo na ścieżkę, która doprowadzi nas do Zielonego Kamienia.

Ze szczytu skały znów możemy podziwiać kolejny okrągły widok. Oprócz Smrku zobaczymy też Jizerkę z charakterystyczną parą skał na jej szczycie, Smědavská góra, Černý vrch, Jelení stráň i szereg innych wzniesień. Wśród nich jest niewyraźne Płaskie Wzgórze, do którego będą prowadziły nasze kolejne kroki.

W ten sam sposób wracamy na siodło, przekraczamy asfaltową drogę, dalej prosto i powoli wspinamy się między młodymi drzewami. Tym razem na górnym płaskowyżu nie ma skały, ale jest podmokła łąka, wyżyna. Jest to stosunkowo unikatowe miejsce, gdyż w odróżnieniu od innych wyżyn w Górach Izerskich zasilane jest wyłącznie opadami atmosferycznymi. Jest to jeden z powodów, dla których jest chroniony jako pomnik przyrody o nieco dziwnej nazwie Quarré. Najwyższy punkt Plochý vrch (939 m npm) znajduje się tuż za granicą PP.

Z Plochý vrch schodzimy do skrzyżowania Předěl i kierujemy się czerwoną drogą w kierunku Smrku. Droga prowadzi po asfalcie i nie jest zbyt ruchliwa dla turysty. Można nią podążać dalej do Niebiańskiej Drabiny, ale ciekawsze jest około 350 metrów za skrzyżowaniem Na Písčinách, aby skręcić w prawo na nieoznakowaną ścieżkę i dołączyć do drogi rozwidlonej, która również zaprowadzi nas do Niebiańskiej Drabiny i jako bonus oferuje krótki objazd do czeskiej wiosennej Izery.

Niebiańska drabina to nazwa nadana najbardziej stromemu odcinkowi wspinaczki na szczyt Smrku. Ma około 600 metrów długości i pokonuje przewyższenie prawie 160 metrów. W większości idziemy kamienistą ścieżką, po której w górnej części prowadzi drewniany chodnik.

Z wieży widokowej roztacza się niemal widok z lotu ptaka nie tylko na Góry Izerskie, ale także na Karkonosze, Ještěd, Góry Łużyckie, Ralsko itd. I oczywiście także na Polskę na jej rozległe równiny.

Z wieży widokowej kierujemy się do skrzyżowania Smrk, gdzie skręcamy w lewo w niebieską drogę. Po około pięciuset metrach ponownie skręcamy w lewo na nieoznakowaną ścieżkę wiodącą wzdłuż zachodniego zbocza Smrku, z której otwierają się kolejne piękne widoki. Wkrótce połączymy się ze Szlakiem Wieżowym, który doprowadzi nas niemal w linii prostej do skrzyżowania dróg w Tišinie. Ale nie dajcie się zwieść faktowi, że utwardzona droga skręca w prawo po około czterystu metrach i jedzie prosto. Wprawdzie na kolejnym odcinku można poczuć się jak na torze przeszkód (ścieżkę często przerywają „tamy” spowalniające odpływ wody w czasie deszczu), ale inaczej wydłużylibyśmy podróż o kilometr.

Około 250 metrów od skrzyżowania, przy drodze wśród drzew, znajduje się ukryta skała, której nazwę przejęło skrzyżowanie. Jednak widok z niej jest znacznie ograniczony, zwłaszcza w okresie wegetacji.

Ostatnim przystankiem jest chata Hubertka, która oferuje również poczęstunek, do którego zaprowadzi nas czerwony znak. Stamtąd jest krótki zakręt do kolejnej formacji skalnej – Kočičí kameny. Na jej szczyt można się wygodnie dostać rzeźbionymi schodami lub nieco mniej wygodnie prostą ferratą. Ze szczytu rozciąga się ładny widok na dolinę Hejnice oraz przeciwległe zbocza i szczyty Gór Izerskich (Frýdlantské cimbuří, Holubník, Smědavská hora i inne).

I na koniec pozostaje tylko przebiec ostatnie około 2,5 km w dół błękitu i jesteśmy z powrotem na skrzyżowaniu Bílého potoku, skąd wyruszyliśmy rano. Tylko uważaj na rowerzystów, szlak turystyczny przecina w kilku miejscach jedna trasa i nie każdy rowerzysta jest wzorem do rozważenia dla innych.