Podejście do jeziora Tilicho

Ostateczne podejście do jeziora rozpoczyna się w bazie Tilicho (4140 m n.p.m.), gdzie znajdują się tylko dwa schroniska i śpi tu zdecydowana większość turystów. Po przejściu zaledwie kilkudziesięciu metrów, ładny widok na Wielką Barierę, otwiera się praktycznie nieprzejezdny grzbiet. Rzeka Marsyangdi to tylko mały strumień na tej wysokości.

Dalekowschodni horyzont zdominowany jest przez piramidę Manaslu (8163 m npm) i rozległy masyw Ngadi Chullu (7871 m npm).

Patrząc w dół na bazę, która nie jest widoczna przez skały. Za nim widać nową ścieżkę omijającą cały masyw oraz starą wiodącą przez szczyt Col (4920 m n.p.m.), obecnie używaną tylko przez śmiałków, gdyż większość z nich zniknęła pod zwałami gruzu.

Wielka Bariera – kilometrowa grań nie spadająca poniżej 7 000 m npm i przewyższająca o 2 km otaczający krajobraz przeraża niejednego wspinacza.

Piękna Gangapurna (7 455 m npm) wznosi się ponad wszystkie szczyty.

Po pokonaniu niekończących się zygzaków turysta dociera na platformę z małymi grzbietami i jeziorami na wysokości 5000 metrów nad poziomem morza. Ta „równina” ciągnie się około półtora kilometra do widoku jeziora. Po drodze piękne widoki na Gangapurnę i Wielką Barierę. To jest miejsce, w którym ma się najgorsze uczucie podczas całej wędrówki.

Tilicho (4915 m npm) – zapierające dech w piersiach jezioro w księżycowym krajobrazie i jedno z najwyższych tak dużych jezior na świecie. Jeśli nie planujecie tu biwakować, to ważne, aby wyjechać stąd wcześnie rano, ponieważ grzbiet wznoszący się bezpośrednio z jeziora przekracza go o dwa kilometry i już niedługo pada cień i kolejna wielka zima.

Grzbiet jest ładnie odwrócony, więc opłaca się wstawać o wschodzie słońca.