Weg van de dood

Een fietstocht op Death Road begint altijd op dezelfde manier. Een minibus met wielen op het dak toert langs de hotels in het centrum van La Paz en trekt mensen aan die geïnteresseerd zijn in deze beroemde afdaling. Hij vertrekt pas rond acht uur. De Cumbre Pass stijgt door een brede vallei met hellingen bedekt met geel gras. Er is ook een tolhuisje, waar een vergoeding wordt gevraagd voor het asfalt. Ernaast staat een getal dat het aantal slachtoffers van deze weg in een kalenderjaar aangeeft. En het is niet heel klein. Wachten op voertuigen die worden betaald door grootmoeders die snacks verkopen Na ongeveer een uur met de minibus verschijnt eindelijk het Christusbeeld – u bent op het hoogste punt van deze weg, in het zadel van La Cumbre (4.660 m boven zeeniveau). Hier of net onder de pas begint je rit direct naar Yungas.De Cumbre-pas dient ook als het begin van het perfecte Inca-pad dat door de zijvallei naar beneden leidt naar de El Choro-trektocht.

De afdaling begint bij de door gletsjer gladgestreken rotsen met uitzicht op vele bochten van de oude grindweg.

Zodra je als dup de eerste hoogtemeters afdaalt, is er een mooi uitzicht terug naar het eerste deel van de afdaling. De zwarte, oude gletsjerheuvels zien er niet uit alsof ze bijna vijfduizend meter boven de zeespiegel liggen. Het verschil tussen de oude en de nieuwe weg is mooi om te zien. Het oude grind viel in veel bochten, het nieuwe asfalt leidt door brede bochten.

Als je vanaf een klif kijkt, honderd meter boven de bodem van de hoofdvallei, zie je in de verte een paar gebouwen – dit is de gebruikelijke eerste stop voor het ontbijt.

Vanaf het uitkijkpunt op de rotsachtige klif wacht je een geweldige afdaling vol geweldige uitzichten op het omringende landschap. Maar vergeet niet handschoenen mee te nemen, anders zijn je vingers na een tijdje behoorlijk bevroren. In een oogwenk zal de klif ver en vooral hoog achter je zijn.

De weg leidt onder afgevlakte rotswanden die hoog boven je uitstijgen.

Naarmate de hoogte afneemt, begint het groen toe te nemen.

De hitte en vochtigheid beginnen, en de eerste wolken en de diep ingesneden canyon zijn de eerste tekenen dat de mistige Yungas en het ruigere deel van de weg van de dood naderen.

Na zo'n twintig kilometer bergafwaarts rijden, waarbij je niet op het pedaal hoefde te trappen en slechts een kort stukje stijgend, wanneer je ermee reed of je met een minibusje bracht (afhankelijk van de weg en specifieke afspraak), ben je op 3.100 meter boven zeeniveau. Hier ontkoppel je eindelijk van de nieuwe asfaltweg en snuif je langs de oude grindweg des doods tussen de wolken die zich elke dag uit de bedompte vormen.

Elk wandelpad of elke weg naar Yungasu ruikt naar gevaar en een ongelooflijke hoogteverandering. Vanaf de passen bij Cordillera Real, 4.500 meter boven zeeniveau, daal je in enkele kilometers 3,5 kilometer onder het Amazonebekken af. Van deze afwisseling geniet je gemakkelijk tijdens een meerdaagse trektocht over de Inca-trails of met een snelheid binnen een paar uur op de fiets of auto.

De lokale mistige jungle plakt aan de tanden met zijn vingernagels op steile hellingen, die echter vaak worden gegroefd door enorme aardverschuivingen na langdurige regenval. De natuur wordt hier beschermd in het Cotapata National Park / de belangrijkste reden voor de oprichting lijkt de mogelijkheid te zijn om extra geld te verzamelen van fietsers die hier passeren /.

De breedte van de weg is absoluut voldoende voor de fiets, dus elementaire aandacht is voldoende. Het grootste gevaar zijn eigenlijk de fietsers zelf, want er zijn er elke dag een stuk of vijftig en ze gaan allemaal +/- tegelijk. In ieder geval, vroeger (vóór 2006, voordat de nieuwe weg klaar was) moet het hier een hele belevenis zijn geweest om een vrachtwagenbus te ontwijken.

De weg is ook gegraven in oudere aardverschuivingen. Onderweg kom je veel kruisen tegen van degenen die hier hun pelgrimstocht hebben beëindigd. Een aantal vrachtwagens en bussen vielen in de kloof.

Hoe meer je de weg afdaalt, hoe groter de hitte zal heersen. Uiteindelijk zul je eindelijk onder de mistige wolken komen en kun je zonnebaden op plekken waar je op anderen wacht. Het enige dat je kan storen zijn de massale passages voor de fotoshoot, dus het kan soms beter zijn om de hoofdgroep een beetje te krijgen.

De afdaling eindigt na ongeveer 50 kilometer bij het dorp Yolosa (1.200 m boven zeeniveau). Er zijn veel failliete kraampjes met versnaperingen, er komen immers maar weinig mensen langs na de voltooiing van de nieuwe weg. Hier was je je fietsen en ga je bergopwaarts naar Coroica, waar je ontspanning aan het zwembad en lunch verdient. Meestal kom je in het donker aan in La Paz.