Zamiast decydującej bitwy 1620 roku
Bílá hora to wzgórze na Wyżynie Praskiej w północnej części praskiej dzielnicy Bílá Hora. Szczyt Białej Góry (381 m npm) był najwyższym punktem Pragi od 1960 do 1974 roku. Wzgórze jest szczególnie ważne, ponieważ 8 listopada 1620 r. Stało się miejscem „Bitwy pod Białą Górą”, która zakończyła powstanie państw czeskich i która w sposób zasadniczy wpłynęła na polityczny i religijny rozwój ziem czeskich.
Bitwa
8 listopada 1620 była niedziela. Gdy tylko mgła podniosła się po południu, pierwsi żołnierze ruszyli. Armia Cesarska i Armia Ligi Katolickiej starły się z armią czeskich stanów, liczącą łącznie około 50 000 żołnierzy, w mniej niż dwie godziny czeskie stany zostały całkowicie pokonane, kończąc ich dwuletnie powstanie. Chociaż nie był to wyjątkowo duży konflikt (szacunki mówią o mniej niż tysiącu zabitych po stronie cesarskiej i około trzech tysiącach po stronie majątku), jego konsekwencje były ogromne. 21 czerwca 1621 r. Na Starym Mieście stracono 27 czeskich panów, a następnie dokonano ponownej katolicyzacji kraju
Kopiec
Skromny niski kopiec z pomnikiem stanął tutaj 7 listopada 1920 r. Stoi w miejscu, w którym rozegrała się 8 listopada 1620 r. Decydująca bitwa, która w sposób zasadniczy wpłynęła na dzieje państwa czeskiego na kolejne 300 lat. upadłe i składanie wieńców.
Widok
Okolice kopca są zagospodarowane krajobrazowo, a dzięki wzniesieniu rozciąga się piękny widok na okolicę, nad którą dominuje renesansowy dom letni Hvězda zbudowany w latach 1555–1558. W okolicy ustawiono setki białych róż, aby uczcić 400. rocznicę bitwy.
Ostatnia walka pod ścianą
Ostatnie i jednocześnie najtrudniejsze bitwy bitwy rozegrały się pod ścianą parku Hvězda. Mówi się, że bohatersko walczyło tu 300 Morawian, wszyscy zginęli tutaj. W rzeczywistości walczyło tam około 3800 najemników wynajętych za pieniądze państw morawskich, które nie miały dokąd uciekać. Rzeczywiście było wielu zabitych, ale nie wszyscy tu polegli. Co ciekawe, ich dowódca, pułkownik Jindřich Šlik, później przeszedł na wiarę katolicką i został feldmarszałkiem austriackiej służby cesarskiej.