Artikel Trek door Hardangervidda

Van 29 juni tot 13 juli 2017 hebben we een ongeveer 140 kilometer lange oversteek gemaakt van het Noorse Hardangervidda-plateau. Ik was met z'n vieren (59), mijn vrouw Hanka (52) en onze kennissen Karel (51) en Dáša (46). Voor alle drie de genoemde was het de eerste Noorwegen, voor Karel en Dasha zelfs de eerste trektocht in het leven. Hanka en ik beschouwen onszelf als behoorlijk doorgewinterde reizigers, maar twee nieuwkomers zorgden op elk moment voor een aantal interessante en ongewone situaties voor ons. De geplande reis begon in Tyssedall of in het lokale deel van Skjeggedal dat bekend staat als het startpunt voor de reis naar Trolltung. Rond Trollunga verder naar het noordoosten naar de hoogste heuvel in Vidda, Hårteign onder de Harangerjökulen-gletsjer. We omzeilden het vanaf de noordoostkant en de bestemming van onze reis was Finse 1222, het hoogste treinstation van Noorwegen. (Het nummer in de naam is de hoogte) De tocht zelf is een van de matig moeilijke, maar vanwege de iets vertraagde lente in Noorwegen werd het een tocht van de hoogste moeilijkheidsgraad dankzij de sneeuw die ons wachtte op hoogten boven 1.200 m . Bovendien hadden onze twee nieuwkomers iets slechtere uitrusting en kregen ze het dus behoorlijk druk. Maar feit is dat ze de hele tijd doorgingen zonder te zeuren en te klagen, ook al waren ze soms niet erg gelukkig. Een kort fragment uit Dáša's dagboek werd hier toegevoegd: „De regen werd sterker“, dus haastten we ons om de tent op te zetten! Zet het zeil in de tegenovergestelde richting voordat we de ingang hadden !! Ajéééje! nou ja weer !! Mijn vingers bevroor ondanks mijn handschoenen kon ik ze knijpen. Nou, de glorie slaagde erin om de tentstenen vast te maken en in de tent te klimmen en droge dingen te leggen. We hadden een beetje water bij je ,, dat was genoeg voor soep ,, dus kookten we het in de hal ,,we hadden gedroogd vlees ,,we kropen in de slaapzak tot aan mijn oren ,,ik deed mijn tweede warme handschoenen aan om te slapen. Het regende de hele nacht en was We hadden een slecht gedraaide tent, de wind waaide zo slecht in de wijde omgeving, dat de tent helemaal op mij lag !! We staan op een plateau en er staat een mooie zeis !! Ik kon niet eens slapen, de wind waaide en ik ze hield de stokken van de tent vast ,,zodat ze niet zouden faken!! Er wordt gezegd dat het zo blijft en ik niet bang moet zijn ,,zei Karel ,, dus ik luisterde naar hem ,, ze ging in de slaapzak en klopte ,, om de tent te laten staan." Eindeloze doorkruisingen van sneeuwvlaktes en vele sneeuwijsbruggen over wilde rivieren zorgden voor een constante en onophoudelijke toestroom van adrenaline. Als kers op de taart in deze adrenalinecake hadden we zo'n 35–40 m breed en vrij diep (de dames hadden het op hun billen) de doorwaadbare plaats van de rivier, waarvan de oevers min of meer onder de sneeuw en de watertemperatuur lagen kwam daarmee overeen. De sneeuw was ook verantwoordelijk voor een gedeeltelijke mislukking, namelijk de niet-verovering van de Hårtiegen-berg op 1690 m. Verdere rivierovergangen op touwbrugbruggen waren slechts een onschuldig tijdverdrijf. We fietsten ongeveer 13 km per dag en op plaatsen waar de sneeuw niet een beetje meer was. Al die tijd hadden we absoluut geweldig weer, dat wil zeggen voor Noorse normen. Het ziet er ongeveer zo uit: de ene dag de zon, de lucht zonder een enkele wolk temperatuur rond de 22°C, de volgende dag een harde wind geschat in windstoten dus 60km/hk in de avond valt er nog regen met ijsschots de temperatuur ligt er net onder nul. De volgende dag bewolkt, de wolken schuiven over de grond, 's middags komt de zon tevoorschijn maar de volgende dag regent het. Op de een of andere manier verandert het de hele tijd dat we op trek zijn. Normaal voor Nora, een beetje een verrassing voor ons vanaf het begin, maar dankzij een goede pruimenbrandewijn was het beheersbaar. Ook het feit dat de zonsopgang rond 4 uur 's ochtends is in deze tijd van het jaar en de zonsondergang na 23.00 uur is voor sommigen van ons nogal merkwaardig. Bovendien is de nacht, die verwacht kon worden tussen zonsopgang en zonsondergang, op de een of andere manier nog steeds niet en komt niet, gewoon een soort vreemde schemering, nacht – nacht aan de rand van de Hardangerjökulen-gletsjer. Tot slot nog wat praktische informatie: we hebben ruim 7 maanden van tevoren een retourticket Praag – Bergen gekocht en kosten daarom slechts 3.900 / persoon, inclusief ingecheckte bagage 20 kg, we hebben ongeveer hetzelfde bedrag uitgegeven aan treinen en bussen in Noorwegen. Dus de som van de reis voor 15 dagen voor ongeveer 8.000 Overal waar je met kaart kunt betalen, iedereen spreekt Engels, bussen en treinen rijden nauwkeurig, ze zijn schoon, het personeel zonder uitzondering glimlachend en behulpzaam. We aten de hele tijd gedroogde maaltijden van onze eigen productie. Het gewicht van het voedsel was 7 kg / persoon, inclusief 0,75 l pruimenbrandewijn. Het gewicht van de rugzakken is in het begin iets meer dan 20 kg. Kookgas kochten we alleen ter plaatse.

De ergste klim ligt achter ons en we komen de eerste sneeuw tegen

Eindeloze sneeuwvlaktes wachten op ons boven 1.200m .......

...... en sneeuwijsbruggen over wilde beekjes

Hanka heeft het ergste al gedaan, ik heb het eerste diepere deel van de doorwaadbare plaats naar haar eiland overgebracht, omdat ze het anders nat zou hebben gemaakt. Het tweede bredere deel was al ondieper. Watertemperatuur net boven nul.

Hoe we Hårtaigen niet hebben veroverd … besneeuwde en gletsjerde schoorsteen, onbegaanbaar zonder katten, stond ons niet toe om naar het hoogste punt Hardangervidy-Hårtaigen 1690m te klimmen

We dalen af van Hårtaign ongeveer 500 m hoog en groene vlaktes openen zich voor ons

Wit is vervangen door groen en de draaibruggen zijn vol gezoem na de sneeuw.

… we volgen de prachtige rivier en in de verte zie je het toeristenhuisje DNT Hedlo

We gaan verder langs de rivier de Veig

..... en de hele Veig River past uiteindelijk in dit knelpunt. Valurfossen-waterval.

Na negen dagen kwamen we bij een andere Voringfossen-waterval bij de bewoonde wereld.

… en we profiteren van de „winst“ van de beschaving

..... en hier is het, ik zei: trek hem niet aan die oren

Het lijkt erop dat de trol het ons al vergeven heeft en we kunnen genieten van het hoogteverschil van 1.300m. Precies zoveel als het is van de plaats van fotografie tot aan Simadalsfjorden.

Eindelijk verschenen de Hardangerjökulen-gletsjer en het Rembesdalvatnet-meer eronder.

Verloren in eindeloze stenen platen.

En weer sneeuw…

De kuilen in de sneeuw laten ons zien hoeveel er eigenlijk onder ons ligt.

Naar Finse, onze bestemming is slechts een korte afstand. De rivier mondt uit in het Finsevatnet-meer.

Alleen Hanes en ik gaan gemakkelijk onder de Hardangerjökulen-gletsjer door.

We zijn allemaal in Finse 1222 en het is het einde van de expeditie, het was moeilijk, maar het was geweldig. Morgenochtend om 4:07 nemen we de sneltrein naar Bergen en vliegen dan naar huis.