Reisverslag Noorwegen 2017 - Odda, Trolltunga

Grafische weergave van de weg op de Trolltung

Het terrein naar Troll's tong is echt heel uitdagend

Als je een pad langs het pad hebt gekozen, loop je de eerste kilometers op dit grindpad

Bij aankomst voegden we ons bij deze nog steeds zeer korte rij mensen die stonden te wachten om gefotografeerd te worden op Troll's tong.

De wekker gaat om vijf uur 's ochtends, dus ik haast me naar de badkamer om bij te praten. We willen vroeg in de ochtend vertrekken totdat er zoveel mensen zijn. We komen aan op de parkeerplaats en betalen 300 NOK. Het is te zien dat we nu laat zijn, want de parkeerplaats is bijna vol. Het is 6:47 en we gaan omhoog. We kunnen langs de kabelbaan of langs het pad gaan. We kiezen het pad, dus de eerste kilometers volgen we een slingerend pad vol grind. We maken ons op voor een wandeling van 22 kilometer, waarbij we de eerste twee kilometer een stevige klim verwachten. We gaan over enorme rotsblokken en stromen, we laten een paar keer bijna onze zielen los, maar ik moet toch zeggen dat we een goed tempo hebben en niet eens veel stoppen. We hebben een hapje, een drankje en maar één fles, want er is overal ijskoud, schoon water, dus we kunnen op elk moment genieten van een fles. Een ander belangrijk ding wanneer we besluiten om zo'n wandeling te maken, is omkleden. De hele wandeling duurt immers zo'n acht uur en die winter in bezwete kleding naar boven is niet veel. We verzamelen al onze kracht en stappen op wat het geeft. Soms ben ik erg „optimistisch“ en misschien nog meer als het begint te regenen. Míra heeft me… hij wendt zich tot me en zegt: „Vindt de natuur jou ook aardig tegen mij?“ Zodra hij zag dat ik een moordenaar was, had hij geen antwoord nodig. Op zo'n reis heb je gewoon momenten waarop je zegt dat je je tanden vol hebt. Maar al die moeilijke momenten, blaren en pijnlijke ruggen vergeet je even zodra je je de schoonheid voorstelt die je hierboven ziet. Het kan gezegd worden dat de weg goed gemarkeerd is en er dus geen kompas nodig is. Er is geen signaal, dus navigatie zou voor ons nutteloos zijn. We hebben nog een lange weg te gaan en nog steeds mist voor ons. Nog twee kilometer en dan zijn we er eindelijk. De reis is echt uitdagend, vooral voor de enkels en knieën, dus goede en sterke schoenen zijn zeker belangrijk. We naderen het doel, we zijn bij de laatste kilometer en we zien mensen al van een afstand samenkomen. Hoera! We hebben het gedaan ! We zijn hier! we genieten van elk moment, we voelen ons ergens aan het einde van de wereld, ergens waar de tijd heeft stilgestaan, we zijn weg van de realiteit in prachtige natuur, geen auto's, lawaai, slechts af en toe zonnestralen en de vertrekkende mist waaronder het prachtige blauwe meer Ringedalsvatnet schijnt . We realiseren ons dat dit een van die levensreizen is die we nooit zullen vergeten. Míra staat nu in de rij te wachten en ik maak me klaar om de beste foto te maken. Tegelijkertijd ben ik bang dat hij zal vallen en vecht ik tegen de ondraaglijke winter. Dat is precies waar ik het over had, als je geen goede droge reservekleding hebt, bevries je in die zweterige dingen. Ik ging niet eens op de foto, ik was bijna overal bevroren, wat ik nu heel jammer vind, want toen Míra me zag kloppen, gingen we terug naar de parkeerplaats. De volgende keer wil het beslist betere apparatuur…. De terugweg is veel moeilijker. We bouwen en rusten meerdere keren. Alles doet pijn, we hebben overal blaren en ik praat niet eens over mijn rug. We trekken de rugzak erin, dus Míra graaft eruit: „Wat denk je, hoe lang draag je de rugzak al?“ En een Tsjech die om ons heen loopt, glimlacht en zegt: „Nou, ik denk niet zo lang, doe Ik?“ Ik ben boos op Míra en ik zou hem liever een steen bij het hoofd nemen, me zo in verlegenheid brengen en net als de Tsjechen komen! maar gewoon voor de lol… De weg naar beneden wordt steeds uitdagender. We hebben de laatste kracht al en bouwen om de paar kilometer op. Uiteindelijk dalen we af naar de grindweg en hebben we de laatste 4 km voor de boeg. We kropen naar de parkeerplaats en het was misschien wel eindeloos. Ik moet zeggen dat het het waard was en dat we er veel beter mee omgingen dan veel stellen die ons volgden en goed uitgerust waren voor trektochten. Ik ben zo trots op ons. Dit was het waard…

Na onze aankomst begon de mist op te lossen en deze schoonheid gluurde naar ons

Míra stond ook in de rij en kreeg een foto

De hele weg werden we door deze borden geïnformeerd over hoeveel kilometers we hebben afgelegd en hoeveel er nog op ons wachten

Onderweg kom je veel uitkijkpunten tegen om uit te rusten … kortom, schoonheid