Beklimming naar de Groglockner Stüdlgrat

Door een file bij München en een kleine „koffer“ op de snelweg (wanneer twee „cupcakes“ gaan klimmen, kunnen ze makkelijk „praten“) kwamen we pas na zes uur in de avond. Hoeveel is dat? Vijftienhonderd hoog. We zeggen het over drie, drie en een half uur…? We bellen het huisje om ons avondeten te verstoppen. Na nog geen uur trappen, net boven Lucknerhütte, komen we een bord tegen: Erzherzog-Johann-Hütte 4h 30 min. Margaret, ze heeft het niet gezien, meldt Lucka. En ook, nee, we zijn er voor de tiende keer. (De tijd was waarschijnlijk geschat vanwege de ferrata, moeilijkheid over B.) Ze verstopten ons diner niet, maar ze bleven achter met goulash. Het huisje was vol, half begeleid met klanten; vanaf hier vertrekt het meestal 's ochtends naar normaal, het is ongeveer vierhonderd meter naar de top. Voor insiders: Stüdlhütte was bezet, dus we kozen voor deze ongebruikelijke variant, het leek ons beter dan blijven slapen.

Het ontbijt is om vijf uur in het huisje, we vertrekken even voor zes. Terwijl de anderen omhoog gaan (de foto toont het normale pad langs de gletsjer en dan de rots op), dalen we af, een afdaling van zeshonderd meter naar Stüdlhütte naar de Stüdlgrat-kam (in de mist), die naar boven toe ongeveer een hoogte kilometer.

Uiteindelijk duurde het geen uur voor de Stüdlhütte-hut, het is langer, het is meestal correct en sneller dan de kortere, verleidelijke … Zeven uur in de ochtend, niemand ergens, waarom was de Stüdlhut bezet? Of staat iedereen voor ons?

We komen op de bergkam na ongeveer een uur lopen de gletsjer op, eerst lopen puin en stenen onder onze voeten, maar het verbetert snel, de bergkam houdt dan redelijk stand en ook in de rots weten we onze weg te vinden. Van de top naar het westen, ongeveer haaks op ons pad, strekt zich de Glocknerwand-kam uit, die een volledige doorgang is van de Grossglockner, we bekijken er enkele figuren op. Over deze reis naar de top is relatief weinig te vinden; Háčeks beschrijving dat het een „elf uur durende voedzame wandeling is die gelijk is aan de Taschhorn-Dom-traverse“ is bijzonder moeilijk voor een persoon. De wind wordt sterker en het is echt heel onaangenaam, dus de voorspelling beloofde dit niet helemaal, Lucka klimt op de een of andere manier niet en je kunt niet lang wachten met die wind, je kunt ook niet klimmen zonder handschoenen.

De kookplaat (III+/IV-) is de moeilijkste plek van de hele reis. Met een rugzak op je rug en in de bergen is het een beetje anders dan bij het klimmen en vanaf de rand (links) is het enige wat je „neemt“ het uitzicht tot aan de gletsjer, maar er is veiligheid, er is echt is geen reden tot paniek.

Uitzicht vanaf de top van de Kleinglockner, over het Obere Glocknerscharte-zadel. We hebben ongeveer een uur afdaling naar Erzherzog-Johann-Hütte. Links zie je een stuk oud normaal uit het oosten van Franz Josefs Höhe.

We wilden niet naar beneden vanuit het huisje. Het aantal dalende meters kwam die dag op 2500. Het was leuk. De meest ontheiligde heuvel in de oostelijke Alpen is eindelijk veroverd, zelfs op de dag dat de Thessalonicenzen ooit in Groot-Moravië aankwamen, het is jammer dat we ze niet Crha en Strachota noemen (vertaald in het Oud-Tsjechisch), het lijkt zo veel gelukkiger voor mij.